De
éénzame fietser
Gister keek ik de
uitzwaaiwedstrijd van Oranje, tegen Portugal, bij een jarige vriend. De tocht
ernaartoe legde ik af per fiets. Onderweg luisterde ik naar The Gaslight
Anthem, om de stemming er een beetje in te brengen. Ik probeerde de gezichten
van passanten te lezen. Ik geloofde niet in het wonder van Charkov, maar
meende bij mensen wel vertrouwen te zien.
17 juni 2012,
20:10 uur
Ik stap op de fiets
om voetbal te gaan kijken bij mijn jarige vriend Rogier. Het is vanaf mijn huis
ongeveer twintig minuten trappen naar de andere kant van Zoetermeer, waar hij
woont. Al het voorgepruttel op tv zal ik dus missen. Dat is niet erg, want
passanten vertellen het verhaal ook.
Ik rij langs een man
op een fiets. Hij lijkt wat ouder, een jaar of 45 zeker, maar heeft toch
oranje-strepen op zijn wang getekend. Zijn haardos wordt bedenkt door een oranje opblaasklomp. Hij rookt, is gespannen, dat zie je zo. Waarvoor,
vraag ik me af. Oranje moet winnen met twee doelpunten verschil van Portugal.
Tegen de angstgegner hebben 'we' nog nooit gewonnen en Nederland speelt zo
liefdeloos, dat het onwaarschijnlijk is dat het vandaag anders zal zijn.
20:15 uur
Een groep kinderen van een jaar of 12 staat op de hoek
van een straat. Ze hebben een vuvuzela bij zich en toeteren als ik eraan kom. “Holland!,”
roepen ze. Ik lach naar ze en denk dat het heerlijk is als je nog jong en naïef
bent. En voel me meteen een ouwe lul.
20:18 uur
Bij korfbalvereniging Phoenix hebben ze een barbecue en
gaan ze voetbal kijken. Volwassen mannen zitten op het terras van de club. Ze
drinken, vooral bier, en zingen ook al voor Oranje. Is het cynisme, wat ik al
gauw ben geneigd te denken, of is het serieus? Ik hoor twee mannen, die
onderweg zijn naar het terras, praten over de aanvallende tactiek. “Het is
gewoon alles of niets,” zegt er één. Heel gek, maar voor het eerst denk ik: het
kan natuurlijk ook best, 2-0 winnen.
20:21 uur
Een auto met een Hollandse vlag aan de antenne rijdt
keihard voorbij. Twee jongens met een blik bier in hun hand hangen uit het
raam. Er wordt getoeterd. Ineens hoop ik dat we er snel uitgaan.
20:25 uur
Ik kom aan op de verjaardag, feliciteer wat en krijg bier. Dan proef ik de de
stemming. Niemand gelooft erin, zelfs de aanwezige vrouwen niet. En dat wil
vaak wat zeggen.
23.30 uur
Onderweg naar huis rij ik langs een straat waar
oranje-vlaggetjes hangen. Twee mannen zijn al bezig de versieringen weg te halen. Ik
lach als ik voorbij rij. “We doen gewoon alsof er geen EK is geweest,” zegt één
van de twee tegen mij. Dat lijkt me het beste voor iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten