Alanyaspor, olé

Wanneer ik zondag 8 mei met de bus Alanya binnenrijd, vallen ze me meteen op: groen-oranje vlaggetjes met daarop de tekst 'Alanyaspor Şampiyon'. Hoe verder je de toeristische plaats in gaat, hoe groter de vlaggen. Het bruisende hart van het stadje dat vooral bekend is van de namaak Gucci en het 'kaiken, kaiken nie kope', is nu versierd met vlaggen zo groot als het peuterbadje in één van de plaatselijke all-inclusive resorts.



Er is dus iets aan de hand in het voetbalgekke Turkije, want Alanyaspor is helemaal geen kampioen en kan dat ook niet worden. Wel kan de club voor het eerst in de clubhistorie promoveren, vertelt Ünal me wanneer ik bij hem een Galatasay-shirt van Wesley Sneijder voor mijn zoontje koop. Winst op Giresunspor is voldoende voor promotie naar de Süper Lig, het hoogste niveau van Turkije. Bij ieder ander resultaat zijn ze afhankelijk van de uitslag bij Karabükspor tegen Göztepe. 

Overal vlaggen.

"Morgen is de grote wedstrijd, dan moeten we winnen," zegt hij. Inderdaad, 'we' moeten winnen, want Ünal speelt zelf in het team dat historie kan schrijven. Althans, dat beweert hij. De spelers van wie hij nu namaak-shirts verhandelt, kan hij seizoen mogelijk als tegenstander begroeten. Omdat ik een beetje twijfel aan zijn verhaal (een speler die morgen kan promoveren naar de hoogste klasse in het Turkse voetbal, staat nu stapels fake adidas en Nike-waar aan de man te brengen) vraag ik zijn kaartje. 'Kardeşler' vermeldt het kartonnetje. "Als je hier volgend jaar weer komt en we winnen morgen, zorg ik voor een mooi cadeau voor je zoons. Een Alanyaspor-cadeau!," zegt hij. Ik lach en vraag 'm of ik de wedstrijd ergens kan zien. "Het is op tv en op het grote plein van Alanya staat een scherm, daar komen veel mensen kijken."

Naar het plein ga ik niet, maar in mijn eigen hotel kijken de bestierders van de kapper op een tv'tje naar de wedstrijd. Ook de uitbater van de schoenenwinkel en die van de arcadehal zijn aangeschoven. Ze leven mee 'hun' club. Hoewel de meeste van hen aangeven voor Fenerbahçe te zijn (Vaan Pursiee!). Dat ze al die grote clubs op visite krijgen in Alanya, dat lijkt ze wel wat. "Ik denk dat het ook goed is voor het toerisme hier! Zou toch mooi zijn, dat je Besiktas kan zien voetballen tijdens je vakantie?," stelt één van de mannen.

Vlakbij het grote plein waar de finale wordt vertoond

Het fanatisme van de Turken werkt aanstekelijk. Eigenlijk al sinds het moment dat alle oranje-groene versiersels me opvielen, ging ik meeleven met de in 1948 opgerichte club. De dag voor de kraker wandel ik een winkeltje binnen waar tientallen sporttassen liggen. Ze zijn bedrukt met logo's van Manchester United, Real Madrid en Barcelona. De verkoper is verrast wanneer ik zeg interesse te hebben in een exemplaar van Alanyaspor. Hij is zelfs dusdanig van z'n apropos dat hij helemaal vergeet mij op te lichten. Voor de tas vraagt hij in eerste instantie 10 euro, maar uiteindelijk mag ik 'm voor 6 euro meenemen. 'Fans' onder elkaar.


Het team van Alanyaspor lijkt de druk echter niet aan te kunnen. Want het loopt voor geen meter in de beslissende wedstrijd. Wanneer ik vlak voor het einde naar de kapper ga om te kijken hoeveel het staat, zegt één van de mannen: "don't ask, don't ask." De 2-2 is niet genoeg voor promotie. 

Op 19 en 23 mei moet Alanyaspor het opnemen tegen Balikesirspor om via de play-offs alsnog naar de hoogste divisie van Turkije op te klimmen.
Ik vraag de barbier ook nog even naar de prestaties van Kardeşler. "Daar heb ik nooit van gehoord," zegt hij. "Vertelde hij dat hij in het 1e team van Alanyaspor speelt? Nee hoor, dat zijn gewoon profs, die werken niet in een kledingwinkel. Maar ja, als je succes hebt wil iedereen erbij horen."
Dat geldt ook voor mij. Die tas draag ik voorlopig vol trots. En het vlaggetje dat ik nog weet te bemachtigen, hangt aan de kast op mijn werk. Alanyaspor, olé!


27/5 - nagekomen bericht: Na een zinderende finale van de play-offs heeft Alanyaspor promotie naar de Süper Lig afgedwongen.