Lijstjes van 2010: Mijn 5 momenten van 2010

5. Dit jaar had ik als doel om de halve marathon binnen de 1:30 af te leggen. De 10 kilometer wou ik graag onder de 40 minuten lopen. Voor beide doelen faalde ik hopeloos. Dankzij blessures, gebrek aan tijd om te trainen en slechte vorm werd mijn halve marathon van Leiden een waarlijk drama. Mijn suikerziekte brak me ook nog op waardoor ik na een lijdensweg van 1:39 over de finish kwam. De 10 kilometer van de Autoloosloop begon uitstekend. Helaas kwam de man met de hamer na 7 kilometer heel hard achter me aan om me vol om m'n kop te slaan. Uiteindelijk kwam ik ongeveer 50 seconden tekort.

4. Omdat ik het geluk heb dat ik mag werken voor het voetbalblad GOAL!, kom ik nog weleens op bijzondere voetbalplekken. Zo mocht ik anderhalf jaar geleden het veld op tijdens een training van Jong Oranje. Ik zag daar John Goossens afwerken op het doel. Zijn schoten vertrokken als kanonskogels van zijn voet. Toen ik dit jaar met hem afsprak voor GOAL! liet ik de kans niet aan mij voorbij gaan: ik vroeg hem of hij een paar ballen op mij kon schieten. De eerste bal die hij schoot ging loeihard de kruising in. Ik dook stijlvol maar kansloos. Ik was benieuwd of het schot in de Eredivisie een doelpunt was geweest. John zei: "Die bal had ook Van der Sar niet gepakt.".

3. Je had erbij moeten zijn: Writers Unplugged met Nico Dijkshoorn. De Boerderij was bomvol. De huisdichter van De Wereld Draait Door vertelde zo enthousiast en gepassioneerd over muziek, dat de avond voorbij vloog. Als interviewer / presentator had ik het makkelijk, want aan Nico hoef je niet veel te vragen om het gesprek op gang te houden. 

2. Dit is de nieuwe auto van mijn vriendin. Die had ze niet nodig gehad als ze op 15 november, op de A12, niet was geschept door een vrachtwagen. Ze slingerde van de rechterweghelft naar de linker, midden in de spits. Vijf auto's knalden achter haar op elkaar, maar zelf bleef ze wonderwel ongedeerd. De vrachtwagen heeft het zien gebeuren, stopte, zette zijn alarmlichten aan en reed vervolgens toch maar door. Gelukkig gaat met mijn vriendin en de andere slachtoffers van het ongeluk alles prima. De held achter het stuur van de vrachtauto is tot op heden spoorloos.

Boaz en ik onderwater.

1. Het mooiste moment van dit jaar, en van mijn leven: de geboorte van mijn zoontje. Op 20 januari kwam Boaz ter wereld. Dit jaar heb ik al zoveel fantastische momenten met hem meegemaakt. Sterker nog: iedere dag is een nog groter feest. Dat mag een cliché zijn, dat mag burgerlijk klinken, het interesseert me geen hol. Boaz heeft mijn leven verrijkt. Ik weet zeker dat 2011, mede dankzij mijn zoon, een schitterend jaar gaat worden.

Lijstjes van 2010: Mijn favoriete sportmomenten & foto's

10. Nee, ik vind stieren vermoorden ook geen sport. Maar zolang de Spanjaarden dat wel vinden, en de stieren voor dit soort schitterende acties zorgen, wil ik best een hand over mijn hart strijken. Het is te hopen voor deze matador dat hij van de herenliefde is of gewoon gek is op vuistneuken. Anders is het vrij krap, die hoorn in zijn reet.

9. Kijk, ik weet ook heus wel dat we het woord 'kulturverein' met een korrel zout moeten nemen. Sankt Pauli spuugt zogenaamd op het grote geld, maar er is bijna geen club die zo'n uitgebreide webshop heeft als Die Kiezkicker. Maar ach, what the hell! De club uit Hamburg promoveerde dit jaar naar de Bundesliga. Het feest werd luister bijgezet door veel punkbands uit Duitsland. Kijk, en dat is toch even wat anders dan die kutmuziek van Jan Smit of Dries Roelvink op je kampioenspartijtje.

8. Huilen van het lachen. Dat moest ik toen ik Tiger Woods zich in allerlei bochten zag wringen om zijn schuinsmarcheerderij recht te lullen. Op geheel Amerikaanse wijze werden alle registers open getrokken. Zelfs zijn bloedeigen moeder werd misbruikt om sponsors voor zich terug te winnen. Golf blijft knikkeren voor rijke mensen die te lui zijn om te bukken. Maar dit jaar werd het voor het eerst ook leuk voor mensen die van (echte) sport houden.

7. Ik denk dat het één van de eerste keren was dat er in Nederland zo massaal is gekeken naar een ijshockey-wedstrijd. De Olympische finale ging tussen thuisland Canada en de VS. Het werd een sportgevecht om nooit te vergeten. Te vergelijken met de duels tussen Fignon en LeMond, Nederland en Duitsland of Federer en Nadal. Heroïsch, dat was het. Canada won, dankzij de goal van Sidney Crosby. 

6. Maar weinig dingen maakten het WK 2010 leuk. Het gestuntel van Noord-Korea tegen Portugal was prachtig. Een betere wraak op de leiding in hun land is nauwelijks denkbaar. Maar het mooiste van het WK was toch wel Pluisje. Zijn juichen in die te grote pmaatpakken, het trainen met een sigaar in zijn hoofd en de persconferenties. Diego Maradona was altijd al een held en dit WK bewees hij waarom.

5. Hét wielermoment van 2010 komt uit de Ronde van Vlaanderen. Op de Muur van Geraardsbergen rijdt Fabian Cancellara weg bij Tom Boonen. Niet zachtjes, maar héél hard. Zelden zal Boonen zo in zijn hemd zijn gezet als op die dag in april. Alsof Usain Bolt 100 meter sprint tegen een bejaarde vrouw met een rollator. Alsof Vettel een wedstrijdje doet tegen iemand in een Fiat Multipla. Het is dan ook niet gek dat de wielerwereld niet spontaan begint te brullen van het lachen wanneer het gerucht opduikt dat de fiets van Cancellara met een motortje wordt aangedreven. Uiteraard blijkt dat onzin, maar iedereen die de beelden ziet gaat toch even twijfelen.

4. Dankzij Maarten Stekelenburg komt Nederland uiteindelijk in de WK-finale. Dat wordt makkelijk vergeten. Tegen Brazilië maakt hij de mooiste save van zijn leven. Oranje wordt een helft lang dronken gespeeld door de Kanaries, maar dankzij Stekelenburg gaat Nederland rusten met slechts een 1-0 achterstand. Met hulp van Sneijder en Maarten's blunderende collega , wint Nederland de wedstrijd. Het is de enige Oranje-wedstrijd waarvan ik heb genoten tijdens dit WK.

3. Nee, het WK was niet verkocht en de FIFA is niet corrupt. De wereldvoetbalbond doet alles uit liefde voor het spel. Daarom dus dat er nog steeds geen doellijn-technologie is. En vandaar dat, heel toevallig, Rusland en Qatar de WK's van 2014 en 2018 mogen organiseren. De WK-finale verloor Nederland maar laten we god op onze blote knieën danken dat we de WK-bid wonnen (door 'm te verliezen).

2. Ik denk niet dat ik iets hoef uit te leggen bij deze foto. Het meest huiveringwekkende sportmoment van 2010. In een soort trance zit je ernaar te kijken. En hoewel er dus geen gouden medaille bijkomt voor Nederland, besef je jezelf al snel: dit is misschien nog wel veel historischer.

1. Ze vergeten het vaak, bij de FIFA, Ajax, de KNVB, in de Champions League, bij Real Madrid, Coca-Cola, Heineken, Barcelona en Chelsea, maar dit is waar het allemaal om gaat: lekker ballen. Wat wordt er godvergete veel geld verdiend aan iets dat zo simpel is en toch zo mooi. De mooiste sportmomenten van 2010 hebben we gemist. Ze vonden plaats op straat. Of op zaterdagochtend om 8.38 uur op veld 4 van de plaatselijke club van Woubrugge of Schin op Geul. Of het gebeurde op het schoolplein of tijdens de gymles. Voetbal is van ons en voetbal is leuk. Dus Bert van Marwijk, mocht je meelezen, voetbal is niet: elkaar zakelijk de tiefus schoppen. En, Fred Rutten, voetbal is niet 'volwassen een 1-0 vasthouden in Almelo tegen het altijd lastige Heracles'. Voetbal is om van te genieten. Met volle teugen. Voor de mannen op het veld en de mensen op de tribune. De momenten dat ik dat deed, genieten van voetbal, zijn mijn mooiste sportmomenten van 2010.

Hoe jaarlijstjes worden gemaakt

Het zou ver gaan om mezelf lijstjes-fetisjist te noemen, maar ik mag er wel graag aan ergeren (en ervan genieten): de eindejaarslijsten. Of het nou om muziek, sport of boeken gaat. Journalisten proberen met het publiceren van een rijtje favorieten toch altijd een statement te maken. Meestal is dat statement: ik wil niet elitair lijken, maar ik heb nu eenmaal een enorm verfijnde smaak. Want gaat u maar na: zelden zal in een eindejaarslijst een album terug te vinden zijn dat in de top 10 van best verkochte albums van dat jaar staat. Veel verkocht betekent namelijk: toegankelijk. En toegankelijke muziek, dat kan natuurlijk niet.
Daarom mogen er in de lijstjes van de beste album nooit cd's staan van artiesten die het muzikale wiel niet opnieuw uitvinden, mag het beste boek nooit een lekker weglezertje zijn en moeten de beste films minstens 25 lagen bevatten.
Een journalist van de Phoenix Times schreef een grappig en treffend stuk over hoe het popjournaille tot een jaarlijstje komt. Ik ben bang dat er een zeer grote kern van waarheid in zit.
Overigens is het alleen maar leuk dat de lijstjes arbitrair zijn. Over een goed rijtje moet je je kunnen opwinden, vind ik. Daarom zal ik, deze week, mijn 10 favoriete sportfragmenten + foto's, mijn top 5 eigen nieuws en mijn 10 lievelings-albums van 2010 publiceren. Allemaal even elitair, want zo hoort dat. Eens per jaar.

Van: phoenixnewtimes.com

Every Music Critic's Year-End Top 10 List Explained

By Michael Lopez
Along with chilly weather and frantic Christmas shopping, the beginning of December rings in the season when hordes and hordes of year-end top 10 album lists start materializing.
These lists are a fun exercise. Having done a few myself, I like them. Yet you may not realize they but often contain some cryptic traits not necessarily evident to the untrained eye.
It's simply too easy to throw together 10 albums that a certain writer enjoyed over the course of the year. No, there needs to be some substance -- some way of showing the reader that the writer has very refined (maybe even a little eccentric!) tastes.

The token top 10 albums of the year list looks like a handy guide for informing readers who don't get paid to obsess over music what they missed. Perhaps they were too busy feeding their family to know about a certain album they may have enjoyed -- as well as show everyone just how cool and edgy the critic's music tastes are in contrast.

It's a lot to decode, I know. So here I present to you a top 10 list explaining why albums are placed where they are on the year-end lists you'll be reading for the next four weeks.

Shit's about to get real meta...

10. The Personal Favorite
This slot is dedicated to an album that the writer really likes, yet not many of their colleagues feel the same way. They want people to know about the album, yet they know they would catch far too much shit for putting it any higher on the list for fear of an unabashed bias. Usually, this is the oddest choice on the entire list -- the one that makes casual readers actually scratch their heads and pisses off serious music fans to no end.

Examples: The Coral -- Butterfly House; The Drums -- The Drums; Mumford & Sons -- Sigh No More 

9. The Artsy, Far Too Dense Album 

This one can be an album the writer doesn't fully understand and, thus, can't really get into -- but for fear of institutional mockery, they cave in and put it on their list. It's gotten great reviews and really expands its genre, but all that screaming/ambient noise is rather off-putting.

Examples: Four Tet -- There Is Love In You; Caribou -- Swim; Jónsi -- Go

8. The Token International Album

This position shows just how broad a spectrum the music writer covers. There may be more than one non-U.S./Canada album on their list, but this one serves to really get the party started. The token international album is a quick and easy way to show refined tastes -- bonus points if the album is entirely in a foreign language.

Examples: Frightened Rabbit -- The Winter of Mixed Drinks; Robyn -- Body Talk Pt. 1; Laura Marling -- I Speak Because I Can

7. The First Big Name Album

This slot goes to the album most everyone you know has heard and deserves to be in the top 10 -- not quite in the top five. Why not the top five? There is another slot reserved for the second big name album. Let's not get ahead of ourselves just yet. As well, this album is usually released on a major label and/or sold a ton of copies.

Examples: Arcade Fire -- The Suburbs; The Walkmen -- Lisbon; The National -- High Violet

6. The Token Hip-Hop/R&B Album 

Not every album on the year end top 10 list can be rock music. There needs to be a spot reserved for the best hip-hop music. Many writers feel the need to put a hip-hop or R&B album on their lists because it creates a little bit of diversity. Others recognize that a certain hip-hop or R&B album is just that good. Whatever the case may be, the year in music will at least provide one candidate for this position.

Examples: Big Boi -- Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty; Janelle Monáe -- The ArchAndroid; The Roots -- How I Got Over

5. One For the Old Folks.

Guess what, kids? Neil Young still makes music. As do Bruce Springsteen, Bob Dylan and Gil Scott-Heron. If the hip-hop/R&B album gives the top 10 list some diversity, the slot dedicated to the older acts still chugging along helps round out the list. It also helps the writer duck any declarations that they are too biased toward music from newer, younger bands. You gotta give some love to the influential acts of yesteryear, right?

Examples: Neil Young -- Le Noise; Mavis Staples -- You Are Not Alone; Swans -- My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky

4. The Spot Reserved For Kanye West

Nothing too difficult to figure out about this one. Mr. West has found his way onto many people's top 10 lists this year. Granted, his album was released in a strategically late part of the calendar year (November 22), yet it deserves to be on everyone's list because, simply said, it's fucking good. He may be an insufferable ass, but the man shook all the dust off his last, lackluster release and smacked everybody right in the mouth.

Example: Kanye West -- My Beautiful Dark Twisted Fantasy

3. The Second Big Name Album That Doesn't Deserve To Be This High

Again, the name says it all for this one. This album's placement so high on the top 10 list is due to the fact that the album came from a popular band -- yet that doesn't make the album all that good. Reputation does not an album make, yet don't tell certain music writers this. They know a certain band's debut a few years back was warmly received, and they want to believe that the band's sophomore effort is just as good -- if not better. Such is the fate for this beleaguered slot. It should be switched with the seventh spot on the list, but it never is.

Examples: Vampire Weekend -- Contra; MGMT -- Congratulations; The Black Keys -- Brothers

2. The Real Number One Album

There's no way the writer could actually put their favorite album of the year in the top spot, right? That would be too easy. Instead, the writer deftly hides their favorite offering from the year in this spot, for fear of showing too much bias. This album is one not too many people have heard about -- at least the writer thinks so -- and is usually pretty damn good. Its crafty placement at number two, then, helps keeps its low profile intact. 

Examples: Toro y Moi -- Causers of This; Ariel Pink's Haunted Graffiti -- Before Today; Deerhunter -- Halcyon Digest

1. The Unbiased Album That Will Gain Credibility With The Hip Kids

Since the music writer has buried his favorite album of the year at either slots 10 or two, this album is free of bias or personal agenda. This album may be one that the writer doesn't necessarily understand but know it adds a certain beauty to their list. You buy an expensive painting from a renowned artist and hang it in your house, walking past it every day struggling to figure out how its use of color defines its abstract meaning. "Fuck it," you say. "At least it looks fantastic up on the living room wall." This top spot on the year end top 10 list is that very painting.

Examples: LCD Soundsystem -- This Is Happening; John Grant -- Queen of Denmark; Beach House -- Teen Dream

Sleepret voor grote kinderen

Grote sleepret in Dordjeknor vandaag.

Susanne's nieuwe auto-cd

Voor mijn vriendin brouw ik zo nu en dan een cd'tje met muziek die de toets der mijn kritiek kan doorstaan. Opdat ze niet de hele tijd naar Borsato en Nick & Simon luistert! Enige andere criterium is dat er een behoorlijke kans moet zijn dat zij het ook leuk vindt. Die twee eisen zorgen voor behoorlijke hoofdbrekens.

Nu moet ze een nieuwe auto omdat een vrachtwagen haar bijna de dood in joeg. Ze reed bij Zoetermeer de A12 op, waar ze werd geschept door een vrachtwagenchauffeur en zijn omvangrijke bolide. Susanne spinde over de A12, bleef wonderwel ongedeerd maar haar auto ligt in puin. Morgen krijgt ze een prachtige Fiat Punto. Een goede reden om weer eens een leuke verzamelaar samen te stellen. In haar prachtige kar kan ze naar dit fijne plaatje luisteren. Hieronder vind je de playlist van Simon's Stomme Sounds voor Susanne (deel 15... ofzo)

Bonen en varkensvlees met kerst...

Als rechtgeaard niet vleeseter ben ik natuurlijk de laatste om u met kerst varkenslappen aan te bevelen. Maar dit muzikale kerstlekkernij wil ik niemand onthouden. De Nederlandse band Beans & Fatback maakte dit jaar sowieso al één van de leukste cd's van het jaar (Spotify-gebruikers, klik hier ). Een sympathiek album bovendien, want het is niet alleen een genot voor je oren. Met een beetje handigheid worden ook je smaakpapillen in het zonnetje gezet. Het cd-boekje bevat namelijk allerlei recepten. Dat zit zo: frontman Onne Smit heeft muzikanten nodig om een leuk album te maken. Het geld om ze te betalen ontbreekt hem maar het talent om te koken niet. Gelukkig zijn er genoeg vrienden die wel een moppie willen meeblazen op zijn plaat. In ruil voor de muzikale diensten, schotelt Onne ze een heerlijk maal voor. De recepten die hij maakt, zijn terug te lezen in het cd-boekje.

Hoe dan ook, het album is een succes geworden. Muzikaal gezien zelfs één van de betere albums dit jaar. Nu heeft Onne een kersthit opgenomen. Wederom een vrolijke voltreffer. Hij is gratis te downloaden op de site van platenlabel Excelsior. Onne verdient er dus niets aan en dat is geweldig nieuws. Zo heeft hij in 2011 wellicht weer te weinig geld om muzikanten te betalen en maakt hij, hopelijk, weer net zo'n fijn album als dit jaar.

( De track Tonight Girl I'm comming back home is hier te downloaden)

Naar de kinderboerderij

Altijd gezellig, die konijnen en geitjes. Kun je ook nog mee lachen ... eeehhh... geiten.

Jaja, deze foto staat verkeerd om. Maar hé, hoor jij die zwijnen klagen? Nee? Nou dan!

Koeien zijn lief.

Maar soms gaat een koe hééééél hard van: BOOOEEEEEE!!!!!

Lijstjes... (deel 1)

Denkend aan december zie ik tafels vol met overvloedig eten. Een kindervriend in een jurk met een mijter op zijn kop. Ik ruik dennennaalden, zie (veel gemaakte) vrolijkheid, hoor ontiegelijk veel wanstaltige kerstkitchkutmuzak. Maar het is ook de tijd van lijstjes... daarover op dit blog later meer, want ik ben er gek op. Inmiddels heb ik me zelf gewaagd aan het invullen van twee (muziek)lijstjes. Eén ervan is de lijst voor de Song van het Jaar van VPRO's 3voor12. Het was erg moeilijk kiezen maar uiteindelijk kwam ik tot dit rijtje...

The Gaslight Anthem - American Slang

Kasabian - Fire

Big Boi - Shutterbugg

De Jeugd Van Tegenwoordig - Sterrenstof

Jack Parow - Cooler As Ekke 

Ook heb ik voor het eerst meegedaan aan de hype rond de top 2000. Een hitlijst die mij eigenlijk volledig aan mijn reet kan roesten omdat obligate kutplaten van Queen, The Eagles en om het even welke artiest er overleden is in dat jaar, er de dienst uitmaken. Maar goed, ik heb me over laten halen en met de nodige pijn en moeite ook mijn 15 favoriete nummers uit de lijst gepikt. Ik heb er voor gekozen geen eigen keuzes op te geven en kwam tot deze rij aan pareltjes...

Otis Redding - Hard to handle (1968)

Beatles - Here comes the sun (1969)

Marvin Gaye - I heard it through the grapevine (1969)

David Bowie - Life on mars (1971)

Bruce Springsteen - Badlands (1978)

Michael Jackson - Off the wall (1979)

Clash - London calling (1979)

Bob Marley & the Wailers - Stir it up (1979)

Doe Maar - Pa (1983)

Massive Attack - Unfinished sympathy (1991)

Nirvana - Smells like teen spirit (1991)

Pearl Jam - Black (1991)

Air - All I need (1999)

Rowwen Hèze - Auto, vliegtuug (1999)

Coldplay - Talk (2005)

Binnenkort meer over de lijstjes die nu overal opduiken en waarover je je zo heerlijk kan opwinden tijdens de koude decembermaand.

Mijn club wordt gesloopt

De kleedkamers stonken er naar pis, het was overal vies en die kantine leek in de verste verte niet op een Grand Café. Iets dat schijnt te moeten, bij een amateurvoetbalclub anno 2010. Maar op het oude complex van svDSO lagen de velden beschut, zodat je lekker kon voetballen. Een niet onbelangrijk detail voor wie zijn voetbalplezier wil vergroten. Nu heeft DSO een nieuw terrein. Met een kantine met van die hoge tafels en dito hippe krukken. Met een mooi terras en kleedkamers die voorzien zijn van glanzende witte tegels. Kleedkamers zonder zeiklucht. Maar eenmaal op het veld, waai je al uit je hemd bij windkracht 2. De vlaggen staan strak bij een zuchtje wind. Want een nieuw complex ligt vaak in een nieuwe wijk. In nieuwe wijken staan geen bomen, tenminste niet in Zoetermeer. Daar ben je dan mooi klaar mee, als voetballer. De rest van mijn voetballeven zal ik dus sowieso om de week uit mijn hemd waaien. Geen prettige gedachte. Misschien dat mijn zoontje, als hij onverhoopt toch niet bij Real Madrid komt te spelen, op zijn 30e lekker uit de wind wordt gehouden door de bomen op het nieuwe sportpark.

De hoofdtribune

Het oude sportpark wordt ondertussen gesloopt. Er komen straks gebouwen te staan op die plek. Wat groen was wordt grijs, zoals er in Zoetermeer wel meer grijs is. De velden liggen er verlaten bij. Het gras is veel te lang om nog te kunnen voetballen. Vandalen hebben alles wat nog kapot kon, kapot gemaakt en ondergekalkt. Zelfs de ruitjes zijn uit de dug-outs geslagen. Het is een intens troosteloos gezicht. Zelfs de zwervers die een tijd in de kantine hebben geslapen, zijn weg. Het is door alles en iedereen verlaten. Alleen werklui komen er nog om het plat te gooien. En toch heeft het wat, die verlaten velden met doelen zonder net. We houden er de moed dus maar in en zeggen: gelukkig hebben we de foto's nog.

Gouden regel: in de 2e helft speel je naar de tap toe. Dit doel verdedigde ik dus vaak in de 1e helft.

De kleedkamers, of wat daar nog van over is.

Entree van svDSO

Let op die pisbakken, die hangen er lekker bij

De beulen staan klaar om alles plat te leggen

Doel waarin ik vaak heb gestaan

Sage Francis is anders

Naar hiphop-concerten gaan blijft een riskante aangelegenheid. Dat wil zeggen, als je een kaartje hebt gekocht is het altijd nog maar zeer de vraag of de artiest genegen is te verschijnen op de dag die je ticket vermeldt. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat:

-        *  rappers relatief vaak vliegtuigen missen.

-         *  Paspoorten van rappers statistisch gezien sneller verlopen dan bij gewone mensen (die niet rappen). Zonder paspoort, geen vlucht en dus geen concert.

-         *  Rappers per saldo meer familieleden hebben waarmee iets  aan de hand kan zijn, zodat het optreden geen doorgang kan vinden.

-          * Er nog zo’n 3487 redenen verzonnen kunnen worden waardoor meneer de poëet niet op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats kan zijn.

Als de heren (rappende dames, ze zijn er wel maar nauwelijks op enig niveau te betrappen) toch hun vlucht weten te pakken, is het vaak afwachten geblazen hoe laat ze ten tonele verschijnen. 

Daarom is het extra gek dat ik me geen enkele zorgen maakte met betrekking tot het hiphop-concert dat ik vrijdag 8 oktober in Amsterdam bezocht. In de Sugar Factory stond Sage Francis. Rapheld in kleine kring. Diepzinnige tekstenschrijver, genie in een flesje, weirdo eerste klas.

Sage is anders. Hij rapt over politiek en over zijn jeugd bijvoorbeeld. Dat doet hij ook nog eens op een vrij lastig te doorgronden, poëtische manier. Niet voor niets is hij in zijn hometown New York een graag geziene gast op poetry-slams. Sage ziet er anders uit; hij is dikkig en heeft een grote baard (wat zijn extreme koelheid nog eens verder vergroot). Hij geeft leuke interviews (zoals deze) en leest boeken. En als je een boek kan lezen en begrijpen, is het juist  interpreteren van een vliegticket kinderspel.

Mijn vertrouwen blijkt dan ook gegrond. Want hij was van de partij, daar in dat (fijne) achterafzaaltje van de Melkweg. Samen met zijn evenbeeld B. Dolan, die de tent eerst mag opwarmen. Even na 21 uur verschijnt hij. Zonder dj, waardoor hij zelf de mp3’tjes in moet starten. Dat ziet er aanvankelijk wat knullig uit, maar als B. Dolan aan het rappen slaat piep je wel anders. De New Yorker ziet er sinister uit. Een zonnebril met één glas op zijn immense gok, een woeste baard om zijn grote smoel. Hij lijkt de microfoon op te willen vreten. Als een niets ontziende stoomwals dendert hij over de zaal heen. Met charme, agressie,  humor en een geweldige dosis inzet. Hij verpakt een ziedende tirade tegen het geloof en een eerbetoon aan Marvin Gaye in één song. Hoogtepunt vormt het nummer Kitchen Sink met daarin de even grappige als briljante frase:

Is the kitchen in the house? Is the closet in the house?
Is the bedroom in the house? Is the living room in the house?

Daarna is de meester zelf aanzet. Bij Sage Francis is alles anders. Hij komt dus niet van een trap af of achter een gordijntje aan de zijkant vandaan. Nee, Sage komt vanuit het publiek en stapt het podium op. Maar hé, wat is dat op zijn kop? Een mooi gedekt kapsel? Niks voor een doorsnee rapper, maar wel voor deze zonderling. Meteen doet hij even een bemoedigende mededeling: hij weet niet of hij ooit nog in Nederland op een podium zal staan. Dus of wij, het publiek, het goed vinden als hij er vandaag een extra lange avond van maakt. Maar natuurlijk!

En dus krijgen we een setje uitstekend gerapte, loepzuivere songs voor de kiezen. Met voorspelbare hoogtepunten als (voor de kenners) Makeshift Patriot, Dance Monkey en Best of times (een nummer dat hij samen maakte met Yann Tiersen. Dat schijnt heel bijzonder te zijn, al kende ik de man niet voor het horen van deze track. En dat schijnt weer heel erg te zijn, volgens muziekpuristen.). Maar ook verrassende toppers zoals Broken Wings, dat voor de gelegenheid wordt vergezeld door de muziek van de bijna gelijknamig Mr. Mister-hit.  

In een echte recensie zou nu ongeveer het stukje moeten volgen, waarin de kenner/schrijver uitlegt waarom het leuk/goed/geniaal/kut-met-peren was. En vooral: waarom. Welnu, het was briljant. Maar waarom? Dat kan ik niet precies zeggen. Ik denk vooral omdat het zo onberekenbaar was. Zelfs als je al iets heel alternatiefs verwacht weet Francis het toch nog even anders te doen. Is tijdens een rapconcert ooit de naam Marc-Marie Huijbregts in je hoofd opgekomen? Ik mag hopen en direct aannemen van niet. Bij Sage Francis gebeurt dat wel als hij, halverwege de show, zijn prachtig gedekte kapsel zo van zijn hoofd aftilt. De New Yorker weet zelfs een toupet nog tot iets cools te promoveren. Als hij vervolgens de microfoon oppakt en begint te rappen, ben je de Nederlandse cabaretier gelijk weer vergeten. Want er is bijna geen rapper die emotie in zijn stem zo goed kan overbrengen. Als hij iets geestigs beschrijft, hoor je dat direct, al zou je niet verstaan of begrijpen wat hij zegt. Is hij boos, dan lopen de rillingen over je rug. 

Na ruim anderhalf uur (okay, niet zo extreem lang maar al heel wat langer dan veel andere rappers) houdt hij het voor gezien. Nadat hij samen met B. Dolan nog wat stampers de zaal in heeft geslingerd, stapt hij van het podium af en staat hij tussen het publiek. Het is afgelopen. Ik heb hem gezien en godverredomme, wat ben ik daar blij mee.

Koekie is een baas

Koekie is een baas. Altijd! Je weet zelluf.

Son is a DJ

Binnenkort zijn er weer van die verkiezingen: wie de beste dj is enzo. Grootste onzin ooit. Muziek is geen sport of wedstrijd. Het is emotie en gevoel. Whatever, laat ze maar dooreikelen, die dj's. Een ding is wel zeker, de beste dj is allang bekend. Hier staat hij, op de foto: Mix Master Boaz. Armin van Buuren zeg je? Laat hem niet lachen. Hij produceert die hits en mixt ze aan elkaar. Hou hem in de gaten.

 

Zomergasten extra

Goedenavond. Leuk dat u kijkt naar deze hele bijzondere extra editie van Zomergasten. Omdat de reguliere afleveringen van Zomergasten dit seizoen kontklemmend saai waren... Wat heet, ze waren moeilijker door te komen  dan het verzamelde werk van Lev Tolstoj in zijn eigen taal. Daarom kunt u hier genieten van een extra uitzending.
Te gast is, en we vinden het natuurlijk hartstikke leuk dat hij kon komen, Simon van Herpen. Hij heeft wat minder taaie kost meegenomen. Sterker nog, en nu moet u niet schrikken of meteen wegzappen, er mag gelachen worden!

1.Bobby Fischer - De dolende koning (docu helaas niet op internet te vinden, dit Youtube-filmpje is ook hilarisch)

Dit is eén van de beste sportdocumentaires die ik ooit heb gezien. Kees Jongkind en Hans Bohm lieten mij kennismaken met Bobby Fischer. Ik kende hem van naam maar aangezien ik geen groot schaakfan ben, was ik verder niet geinteresseerd. Gek eigenlijk, want Fischer is een fenomeen. Dat wil zeggen: een geniale schaker, waarschijnlijk erg intelligent maar ook krankjorum, antisemiet en anti-Yank. Soms is die gekte best grappig. Zijn jodenhaat en Amerikahaat zijn echter dom en soms zelfs eng. Het telefoontje dat hij pleegt vanuit de Filipijnen, op 11 september...  De schrik slaat je bijna om het hart zo oprecht klinkt zijn blijdschap. Hij roept dat het een geweldige dag is. Knettergek dus, die meneer.

2. Rob Muntz - TV Dominee

Nog zo'n Tasmaanse duivel. Rob Muntz maakte een tijd lang tv waarbij je op het puntje van je stoel zat. Het was allemaal net op het randje en regelmatig ook er overheen. Dit is in mijn ogen toch zijn hoogtepunt. Hij is zo hondsbrutaal dat hij zelfs de vrouw van de Amerikaanse dominee nog vraagt om erbij te komen staan. Direct toont het ook de desinteresse en de decadentie van deze Amerikanen aan. Die dominee laat zien dat hij niks van Europa weet. Hij denk dat het een gehucht is...
Onze reclameman van Datzo is voor mij inmiddels flink door de mand gevallen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem nooit echt vertrouwd heb als idealist. Hij was meer iemand die alleen meer schopte om het schoppen maar dat deed hij verrekt leuk en goed.

3. Janmaat bij Waskracht


Hier te zien


Pim Fortuyn was in opkomst en de VPRO sloot Hans Janmaat in de armen. De moraal van dit verhaal: Fortuyn is veel extremistischer dan Janmaat, maar omdat hij zichzelf beter verkoopt wordt het gepruimd. Daarom besluiten de mannen van Waskracht op pad te gaan met de oude racist Janmaat en hem een make-over te geven. Er gebeurt iets geks: je krijgt bijna sympathie voor Hans. Onvergetelijk hoogtepunt is het moment dat Janmaat tegen twee buitenlandse mannen in een viskraam zegt: "Kent u mij nog? Ik ben die verschrikkelijk Janmaat".  


4. Nirvana rape me / MTV
Als groot Nirvana-fan moet er een fragmentje Kurt & co in. Tijdens de MTV Music Awards (jaja, jonge lezertjes, er was een tijd dat ze op MTV muziek uitzonden) weigert Cobain zijn hit Smells Like teen Spirit te spelen. Zijn voorstel:  Rape Me. Daar heeft de piepjescommissie van MTV bezwaar tegen en dus wordt een compromis gesloten. Nirvana zal Lithium inzetten. Maar ja, met Kurt Cobain is het lastig afspraken maken.... 

5. Curb your enthousiasm
Ik kijk er van op dat deze serie in Nederland niet wordt uitgezonden. Allerhande comedy-shit gaat er in dit land in als koek, van Friends tot Will & Grace, maar als er geen lachband onder is gezet snappen we het blijkbaar niet meer.
Curb is een namaak reallife-serie rondom Seinfield-bedenker Larry David. In het dagelijks leven een wat brombeerige man vol met principes waarmee hij zichzelf van het ene naar het andere conflict werkt. De serie is confronterend en hilarisch tegelijk. 

6. Theo Maassen
Zonder twijfel de beste cabaretier van Nederland is Theo Maassen. Dat komt vooral omdat hij niet behaagziek is. Hij maakt zich boos op een manier dat je als kijker bijna medelijden krijgt. Zijn grappen zijn altijd verrassend. Hier zijn geniale Coca-Cola-fragment.

Theo Maassen was ooit Zomergast. Hij liet mij kennismaken met zijn idool: Bill Hicks. De meest agressieve stand-upper ter wereld me dunkt.

8. Maradona by Kusturica
Diego Maradona is een tikkeltje gek. Dat heeft diverse oorzaken, maar een zeer belangrijke is zijn gebrek aan vrijheid. Vanaf zijn 12e jaar is hij gezien als de redding van het Argentijnse voetbal. Overal werd hij gevolgd door hordes journalisten en fans. Zelfs nu nog, ruim 20 jaar nadat hij zijn club Napoli verliet, wordt hij in die stad als held ontvangen. Dit fragment uit de aardige (niet veel meer dan dat) docufilm Maradona by Kusturica laat voor mij zien hoe het komt dat mensen doordraaien. 

9. 10e chambre - Instants d'audience
Hilarische en direct oh zo simpele Franse docufilm. In een Franse rechtszaal is een camera opgehangen. Allerhande boeven proberen zich te verdedigen tegen hun aanklachten. Van kruimeldieven tot dronkenlappen, alles passeert de revu.
De rechter, mevrouw Michèle Bernard-Requin steelt de show. Ze is hard, humoristisch en zakelijk.

10. Keuringsdienst van Waarde
Al jaren een van de beste tv-programma's. De Keuringsdienst heeft mij anders naar voedsel laten kijken. Ik ga niet langer uit van de goede intenties die grote producenten hebben met de kopers. Om meer geld te verdienen worden alle principes, normen en waarden aan de kant gezet. 
De insteek van het programma is vanuit journalistiek oogpunt niet zo origineel: altijd doorvragen. Dat doen de leden van de KvW dan ook. In deze uitzending testen ze de hoeveelheid ijzer in Kellog's Special K. De uitkomst is schokkend.

11. Our Daily Bread
Toen ik zo'n 10 jaar geleden besloot te stoppen met het eten van vlees was dat uit puur idealistisch oogpunt. Voor mij hoeft het gewoon niet meer, dat vlees, als er zoveel leed voor geleden moet worden. Ik zal nooit proberen anderen te bekeren en ga zelfs discussies uit de weg. Het ergert me wel dat zoveel mensen er niet eens over na willen denken wat hun eetgedrag betekent voor het dierenleed. Het meest gehoorde smoesje, om dieren naar binnen te blijven duwen, is:  ik zou best willen minderen, maar ik kan het niet. GELUL! Iedereen kan het, alleen je wilt het niet. Dat is een veel eerlijkere en betere verklaring. Vaak word ik zelfs nog aangevallen (door vleeseters godbetert) omdat ik wel vis eet (wat inderdaad ook niet erg leuk is voor vissen. Maar ik eet tenminste geen vlees EN vis), op leren schoenen loop of naar gitaarmuziek luister. Mijn statement luidt: als iedereen iets minder vlees en vis zou eten, zouden de dieren het een stuk beter hebben. Ik ben ook niet tegen het doden van dieren, wel tegen het mishandelen van die beesten.
In (de overigens vrij saaie docu) Our Daily Bread zie je hoe kil, onpersoonlijk en liefdeloos ons voedsel wordt bereid. Let vooral op de kuikentjes. Volgens mij zijn kuikentjes het symbool van onschuld maar in dit fragment worden de donsballetjes op dezelfde, liefdeloze manier behandeld als uw closetrol, rookworst of pak magere melk.

12. Van Kooten en De Bie - De Tegenpartij
Met Koot en Bie ben ik opgegroeid. Helden zijn het, nog steeds. Jacobse en Van Es behoren tot mijn favorieten want Van Kooten en De Bie mogen dan gestopt zijn, dit soort vrije jongens zie ik nog vaak genoeg lopen. One-liners als: "had u al koffie gehad?" hoor ik in mijn vriendenkring nog heel vaak.Godverdegodver, dit was nog eens goede tv.

13. Rembo & Rembo
We sluiten af met een lach. Rembo & Rembo, legendarische kindertelevisie voor volwassenen. Zo zout worden de jeugdprogramma's niet meer gemaakt. Dat is jammer maar gelukkig hebben we Youtube en dvd.

Dijkshoorn vs. Brard

Zoals U ongetwijfeld weet mag ik op 23 september Nico Dijkshoorn interviewen in de Boerderij. We gaan lullen over zijn favoriete muziek en zijn schrijverswerk. Iedereen kan erbij zijn, maar dat kost natuurlijk wel keiharde poen. Hoe je aan kaarten komt, lees je hier.
Tot zover de reclame.
Zo'n interview moet je goed voorbereiden. Daar ben ik dus tussen alle bedrijven door mee bezig. Tijdens mijn duik in de wonderlijke wereld van Nico stuitte ik op deze column van hem. Voor wie geen zin heeft om dit (vrij geestige) epistel te lezen: Nico doet voorkomen of hij een exclusieve voorpublicatie van het boek van Patty Brard in handen heeft gekregen. De ex-GeenStijl-schrijver is natuurlijk de laatste om dat geheim te houden, en deelt de voorpublicatie met de reaguurders (zoals je de GeenStijl-sekteleden schijnt te moeten noemen). 
Zelfs de meest humorloze Jan Lul ziet dat het hele verhaal uit de dikke duim van Dijkshoorn komt, behalve Patty. Dus zoekt dit psychotische non-talent de schrijver op in haar reallife-soap. Wat volgt is een hoop oeverloos en dom gebral (bedreigingen van diverse pluimage incluis) van Brard (what else is new) en een eerste kennismaking met Dijkshoorn op tv. Want inmiddels is Nico Dijkshoorn bijna niet meer van radio en tv af te krijgen, in 2003 was hij nog een vrij onbekend gezicht.
Geniet u mee van Patty's Posse... 

Dit seizoen

Toen ik in 2002 stage liep bij het blad dat toen nog Sportweek heette, kwam ik vaak op Woudenstein. Het stadionnetje van Excelsior was altijd redelijk gevuld met supporters die hun team aanmoedigde. Tegenstanders werden maar zelden uitgefloten of uitgemaakt voor, pak 'm beet, hoerenjong. Nee, Bouta-Bouta-Boutahar en Brett Holman ho-ho, Brett Holman ho-ho-ho werden juist toegezongen.
Excelsior had dat jaar sowieso een leuk team. Ook Michel Breuer, Patrick Mtilliga en Gill Swerts speelden in de ploeg. Vooral die rooie Belg vond ik altijd erg goed. Swerts had toen nog een paardenstaart maar dat was niet het enige waardoor hij mij opviel. Swerts was een bijtertje die vreselijk hard werkte, heel snel kon lopen en ook nog aardig kon voetballen.
Toch verloren ze meestal, dat moedige Excelsior. Er waren er maar weinigen die daar om maalden, bleek na afloop tijdens persconferenties. André Hoekstra, assistent-coach, dronk in de knus aandoende persruimte een bacootje aan de bar. Het handjevol journalisten leunde achterover op hun kruk om te horen wat trainer Adrie Koster ervan had gevonden en daarna, hop, allemaal een lekker bakkie en naar huis.
Zo zal het dit jaar ook gaan voor Excelsior, ben ik bang. Ze gaan het niet redden. Het zal voorlopig die sympathieke club uit Kralingen blijven maar punten pak je daar niet mee.

Wie het wel wordt dit seizoen? Na lang dubben zet ik mijn geld toch op Ajax. Als Luis Suarez blijft (wat ik overigens betwijfel) hebben ze de beste aanval. Zeker als Siem de Jong zo blijft spelen en Mounir el Hamdaoui zijn oude vorm oppakt. Met 6 a 7 aardige tot behoorlijk goede voetballers kan je in Nederland kampioen worden. Veel kenners zetten hun geld op PSV. Ze zouden goed ingekocht hebben, lees ik overal. Typsich gevalletje van nakakelarij. Ik sluit niet uit dat ze inderdaad goede voetballers aan hun selectie hebben toegevoegd, maar wie kent Milos Djordjevic, Atiba Hutchinson en Marcelo echt goed? Ik moet nog maar zien of dit echt zulke toppers zijn. Marcus Berg en Jeremain Lens zijn zeker goede aanvallers. Die zullen PSV sterker maken.
Twente kan nog wel eens langer meedoen om de titel dan veel kenners verwachten. Zeker als Ruiz en Douglas blijven zie ik ze om de titel strijden. De stand zal er zo uitzien, denk ik.

1. Ajax
2. FC Twente
3. PSV
4. AZ
5. Feyenoord
6. FC Utrecht
7. Heerenveen
8. FC Groningen
9. Roda JC
10. NAC Breda
11. Heracles Almelo
12.NEC
13. VVV-Venlo
14. ADO Den Haag
15. De Graafschap
16. Vitesse
17. Willem II
18. Excelsior

Cas, Robin en Diego

Voor Cas Flapper uit Bolsward komt een droom uit: hij mag met de Oranje-spelers het veld op tijdens Nederland - Kameroen. In de catacomben wrijft hij nog eens in zijn ogen. "Is dit echt?", vraagt hij zichzelf af. Op minder dan 10 meter staat zijn grote held: Robin van Persie. Een handtekening zit er, tot het grote verdriet van Cas, niet in. Robin zou 'm er 100% zeker één gegeven hebben. Maar van de FIFA mogen de jongens alleen meehobbelen richting het veld en moeten ze daarna opzouten. "Doei, dag, bye tot morgen en nu optiefen met je balverliefdheid", zo valt in de dubbele agenda van de FIFA te lezen. Een handtekening vragen aan de spelers, wie bedenkt zoiets mafs? En zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten, dus worden de jongens en meisjes van een jaar of 10 vooraf gefouilleerd. Opdat ze geen pennen in hun sok stoppen om stiekem toch een krabbel te scoren.
Het klinkt als een slechte grap maar dat is het helaas niet. Het verhaal kwam tot mij via radio 1 (te beluisteren in het media-overzicht rond 17.53 uur) en de Leeuwarder Courant.
Het is het bewijs dat de FIFA totaal vergeten is waar ze vandaan komt. Voetbal is terecht gekomen in de viezige vingers van Sony, McDonalds, Coca-Cola en andere kankerverwekkers. Maar, beste FIFA, jullie leven dan misschien niet van de centen maar wel bij de gratie van jongetjes en meisjes. Dromertjes die niets liever willen dan hun voetbalhelden van dichtbij zien. Helden die vervolgens gewone mensen blijken en ze een handtekening geven. Of iets aardigs tegen ze zeggen.
Mijn broertje kreeg ooit een bal van Bryan Roy tegen zijn knar. Bryan liep naar hem toe en gaf 'm een aai over zijn bol. "Gaat 't?", vroeg hij. Mijn broertje is het nooit vergeten. Zelf stond ik op de parkeerplaats van het Sparta-stadion ooit oog-in-oog met mijn Ajax-held Danny Blind. Ik zie het nog voor me.
Daarom vond ik het extra leuk om te horen dat Robin van Persie ook nog een wens heeft: Een handtekening van Maradona. Het lijkt me een schitterend beeld, straks in de finale. Van Persie loopt, vlak voor Nederland - Argentinie, naar Pluisje toe. Net voordat Diego een krabbel wil zetten op de wedstrijdbal, waarmee Robin Oranje de wereldcup bezorgt, slaat Sepp Blatter de pen uit de handen van El pibe d'oro. Maradona en Van Persie bedenken zich geen moment en hoeken Blatter neer. In naam van het voetbal en van die miljoenen jongens. Waar Diego en Robin er nog steeds twee van zijn.

Voor even aan kop

Het invullen van voetbalpools is nooit mijn specialiteit geweest. Dat wil zeggen, het inschatten van de juiste score. Het opschrijven op zich is het probleem niet, alleen zit ik vrij structureel naast de juiste uitslag. Dat komt door eigenschappen van mij die tamelijk irritant zijn: ik gok teveel op de verrassing en ik meen er een beetje kijk op te hebben. Vermoedelijk doe ik dat eerste (ik zweer het, het is niet bewust)zodat ik achteraf kan zeggen: zei ik toch, dat je op die Grieken moet letten. Maar ja, dat zul je dan net zien, in 2004 gokte ik op Portugal als nieuwe Europees kampioen en dus niet op Griekenland. Overigens is het voorspellen van de juiste eindwinnaar wel een kwaliteit van mij. Dat Brazilië (2002), Italië (2006) en Spanje (2008) het toernooi zouden winnen, zag ik allemaal aankomen. Alleen denk ik dat ik dit jaar met Engeland geen hoge ogen ga gooien.
En dat heb ik dan weer, want nu ga ik een keer wel goed in de twee pooltjes waarin ik meedoe. In beide spellen sta ik zowaar aan kop! Maar ja, voor hoe lang nog... Ik vrees het ergste. Daarom heb ik maar snel een screenshot gemaakt van het eervolle moment. Zodat ik straks, als ik op 11 juli in de grijze middenmoot ben geëindigd, kan zeggen: "gelukkig hebben we de foto's nog".

Nagekomen bericht: Inmiddels ben ik al gezakt naar plaats twee; Ik zei het toch!