Mijn 12 albums van 2012

12. Everlast – Songs of the Ungrateful Living

Everlast toont eindelijk weer de frisheid van zijn eerste twee soloplaten sinds het uiteenvallen van House of Pain.

Niet te missen track: Long Time

11. Howler – Give up America

Gooi The Beach Boys, de Ramones en The White Stripes op een hoop, doe er wat 2012-frisheid bij en je krijgt Howler. Eén van die bands die hetzelfde doet als zoveel andere garage/surf/punkbandjes, maar dan toch net iets anders.

Niet te missen track: Told You Once

10. Moss – Ornaments

Lekker troebel, dromerig klinkend popalbum. Zonder dat Moss andere muziek maakt dan op de ook al zo fijne voorganger Never be scared/Don’t be a hero,  zijn de Amsterdammers no

Niet te missen track: The Hunter

9.   Jimmy Cliff – Rebirth

Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een plaat van Jimmy Cliff grijs zou draaien. Met punker Tim Armstrong achter de productietafel klinkt de reggae-icoon inderdaad als herboren. Het zomeralbum van 2012.

Niet  te missen track: Reggae Music

8. Django Django – Django Django

De meest originele, verrassende groep van dit jaar is het Londense Django Django. Ze maken dance, zonder al te veel electronica. Fris, fruitig en bijzonder knap.

Niet  te missen track: Default

7. Aesop Rock – Skelethon

De New Yorks rapper met dat eigenzinnige stemgeluid doet het weer; een geweldig, pakkende hiphop-plaat maken zonder te buigen voor commercie.

Niet te missen track: Zero dark Thirty

6. Japandroids – Celebration Rock

Wat Howler heel goed doet, doen deze Canadezen nog even wat beter. Rammelen, beuken en ondertussen nog pakkende songs maken. Een eerbetoon aan rock, dat zeker.

Niet te missen track: For the love of ivy

5. El-P – Cancer4Cure

Het jaar van El-P, 2012. Zijn albums worden toegankelijker, zonder dat je nou direct bang hoeft te zijn dat hij met Katty Perry de studio instapt. Cancer4Cure blijft El-P ten voeten uit: ongrijpbaar & sinister.

Niet te missen track: Oh hail no

4. Deftones – Koi No Yokan

Met de Deftones hield ik niet echt rekening meer. Na een paar ronduit belabberde platen, heeft de groep de geest weer gekregen. Koi No Yokan is hun beste album sinds White Pony… en misschien zelfs wel beter dan dat meesterwerk.

Niet te missen track: Romantic Dreams

3. The Gaslight Anthem – Handwritten

Brian Fallon en co blijven het flikken; pakkende poprocksongs maken. Soms neigt het naar punk, soms zijn het ballads, altijd is het goed.

Niet te missen track: Howl

2. Pennywise – All or Nothing

Soms gaat er niets boven een vertrouwd geluid. Pennywise klinkt als herboren op dit album, na een flinke stapel voorgangers die het beluisteren nauwelijks waard waren . Dat de band ook wat wegheeft van Ignite is niet gek, met de geweldige Ignite-zanger Zoli Teglas achter de microfoon.

Niet te missen track: Let us hear your Voice

1.       Killer Mike – R.A.P. Music

El-P trekt op deze door hem geproduceerde plaat Killer Mike uit de schaduw. De rapper uit Atlanta, vooral bekend als back-up mc bij Outkast, klinkt fel, heeft geweldige teksten en zorgt voor een enorme adrenaline-boost.

Niet te missen track: Butane

Uiteraard verscheen er nog meer moois in 2012. Mijn favoriete albums staan in deze lijst op Spotify:

 TopAlbums 2012

Spelers van nu

"Er wordt in deze Mickey Mouse-competitie nogal druk gedaan over die nieuwe rechtsbuiten van FC Kwik. Zelf ben ik niet zo onder de indruk van 'm. Poulos Papouros is natuurlijk een technisch begaafde speler, maar in mijn tijd had je de hamstrings van zo'n gozer in de tweede ring tussen de kuipstoeltjes moeten zoeken. Zeker als hij al die gekke bewegingen voor mijn neus had gedaan. Bij Henk Drap, met wie ik destijds bij BNVV en in Oranje samenspeelde, had je meteen contact met Monuta op kunnen nemen. Vraag maar aan Peter Bakboort, van Hercula 1865. Die probeerde Henk ooit te poorten. Peter heeft daarna alleen de G-voetbalafdeling van Hercula nog kunnen helpen. Maar ja, dat zie je tegenwoordig niet meer, dat al die gekkigheid wordt afgestraft.
Na afloop van de wedstrijd van FC Kwik, zag ik die Papouros voor de camera's van Viva Voetjebal. Hij kraamde politiek correcte gebakken lucht uit. Zelfs toen hem werd gevraagd wat hij ervan vond dat trainer Sjaak Bord hem wisselde, praatte hij met meel in de mond. Tegenwoordig heb je geen personality's meer in het voetbal. In mijn tijd ging dat anders. Ik ontving de journalisten thuis en sprak dan drie uur achter elkaar met zo'n man. Als een trainer mij niet zinde, zaagde ik hem tot op zijn enkels af. Dan kwam dat in de krant en dan kon hij met hangende pootjes naar de voorzitter om zijn ontslag in te dienen. Vraag maar aan Frans Busschoten en Gub Doedels, die ik destijds bij GBVS nog het leven zuur heb gemaakt.
Nee, bij zo'n Papoudoros hadden we na zo'n interview een kilo tijgerbalsem in zijn onderbroek gesmeerd. Maar ja, kom daar nog maar eens om vandaag de dag, voetbalhumor. Dat kennen ze niet meer. Ze horen niet eens meer wat ze tegen elkaar zeggen, want ze hebben allemaal zo'n grote hoofdtelefoon op hun hoofd. Ze luisteren naar van die moderne kutmuziek. Vroeger klonk dat veel beter, kutmuziek. Zongen we met z'n allen in de spelersbus mee met die schijtliedjes van Hanny Bom en Sjakie Moes. Iedereen die 't kende.
Het enige dat wij, net als al die blagen van nu, ook niet deden was lezen. Maar dat had ook een reden: columnisten in onze tijd waren veel slechter. Want het voetbal, de humor, de coaches, de muziek en de journalisten zijn in de loop der jaren achteruit gegaan. De columnisten zijn er stukken beter op geworden."

Johan van Hanegijp