Het beroemde Engelse muziekblad NME riep in het kader van deze muziekdag lezers op een 'album that changed your life' in te sturen. Er werd een top 50 van gemaakt. Ook ik zag de oproep voorbij komen, dacht erover mee te doen, maar zag er vanaf. Met het noemen van 1 album zou ik zeker 10 cd's tekort doen. Nevermind van Nirvana heeft mijn muzikale smaak definitief beïnvloed. Sindsdien luister ik naar harde rock en punk. De dag dat ik alsnog gegrepen werd door dance zal ik nooit vergeten. Ik haatte gabber (eurohouse, happy hardcore en alle andere meuk die als een nageboorte meekwam met het duivelsgebroed); geen sinecure als middelbare scholier in de jaren 90. Leger werd een muziekstroming nooit. Mijn broertje was ook van de hardcore, maar achterin de auto luisterde hij op een dag naar The Prodigy Experience. Ik hoorde interessante klanken ontsnappen uit de oortjes van zijn Audiosonic-koptelefoon, trok het bandje uit zijn walkman, stopte het in de mijne en was verkocht. Daarna kon ik house waarderen. Ook albums van Vanilla Ice, The Beatles, Toto, Michael Jackson, Doe Maar en Miles Davis hebben onmiskenbaar invloed gehad op mijn (muzikale) leven.
Toch waren het vooral de cassettebandjes die mij beïnvloedde. Tapes luisterde ik overal. Op mijn kamer, achterin de auto en op (weg naar) school. Ik maakte ze zelf, gaf ze weg en kreeg ze. Met liefde werden ze samengesteld. Deze 3 mixtapes waren belangrijker voor mij dan welk album dan ook.
1. Pa's mixtape
Niemand die ik ken is zoveel bezig met muziek als mijn vader. Voor mij maakte hij vaak bandjes. Tegenwoordig wisselen we usb-sticks uit. Ik zet er vaak wat hiphop op (wat hij niet te pruimen vindt). Hij duwt er structureel wat klassieke muziek op (wat ik maar moeilijk kan waarderen). Dankzij zijn mixtapes, die we toen zo natuurlijk niet noemde, werden zijn favoriete nummers van The Beatles ook mijn lievelingsnummers. Ook zomerhits van dat moment zette hij voor me op tape. Als ik Tony Esposito's Papa Chico hoor, denk ik meteen aan de vakanties. Hetzelfde geldt voor 'I can't stop loving you' van Toto. Ik werd zelfs fan van die band.
2. Norman's mixtape
Een jaar of 11 was ik en dankzij mijn vader erg geïnteresseerd in (nieuwe) muziek. Vanilla Ice en (iets later) Snow braken door. Rap vond ik tof, dacht ik. Norman was de oudere broer van één van mijn beste vrienden. Hij hield van echte rap: underground hiphop. Hij tapte een bandje voor me. Van alles stond erop: Eazy-E, Ice Cube, NWA, Silver Bullet, Ice T. "Het moet wel underground blijven, dus niet overnemen voor anderen, hoor," drukte hij me op het hart. Dat deed ik natuurlijk niet. Stel je voor dat iedereen NWA leerde kennen!
Terwijl mijn klasgenoten Kinderen voor Kinderen meezongen, luisterde ik naar 'Fuck the Police'. Sindsdien is hiphop zowel een liefde als een fascinatie voor me. Norman draaide jaren later op bijna alle grote dancefestivals als DJ Mark Norman. Ik luister nog steeds naar rap.
3. Arno's mixtape
Mijn goede vriend Arno maakte iedere verjaardag compleet door het financiële geschenk (meestal 10 gulden) vergezeld te laten gaan van een zorgvuldig en met liefde samengestelde compilatiebandje. Dankzij hem leerde ik Sonic Youth, Beck, Pearl Jam en Depeche Mode (nog meer) waarderen. Arno is altijd goed met de centen geweest en aangezien tijd geld is, zong hij de laatste seconden van een bandje zelf vol. Onvergetelijk.
We gaan nu nog steeds vaak naar concerten.
