Die ene foto...

Het was een prachtige tweet van Eric Corton, de vriendelijke 3FM-versie van Mart Smeets: "Jongen slaapt bij papa en mama... #Syrië #heartbreaking". Na zo'n tekstje moet je wel heel onverschillig zijn om niet op de link te klikken. Bij een ieder die de bijgevoegde foto bekeek en beschikte over enig gevoel, liepen de ijskoude rillingen over de rug. De plaat was inderdaad hartverscheurend (Corton tikte dat zelf al, maar dan wat mondainer dan ik doe. Het blijft immers een man van de wereld, die Eric). Enfin, kijk zelf maar:

Misschien komt het omdat ik zelf vader ben, maar mijn gedachten gaan bij het zien van zo'n foto met me aan de haal. Ik zie voor me hoe de supermarktoorlog in Nederland volledig uit de hand loopt en de legers van Jumbo en AH bloedbaden aanrichten in buurten die de C1000 welgevallig zijn. Ik zie voor me hoe mijn kinderen zo een nacht doorbrengen omdat ik en mijn vrouw, als trouwe C1000-klanten (vanwege die euroweken) zijn geslachtofferd. 

Al gauw bleek dat het in scène gezet was. Het jongetje is geen wees maar het neefje van fotograaf Abdul Aziz. Het was die man die het kiekje nam in Saudi Arabië, als onderdeel van een kunstproject. Hij plaatste de afbeelding op Twitter en Facebook en vervolgens werd er daar een andere draai aan de plaat gegeven.

Toen bekend werd dat het Corton had bestaan deze foto te twitteren, verzamelden de reaguurders aller landen zich om hem de les te lezen. De reacties samengevat: hij was 'naïef geweest' en dus 'er ingetrapt'. Grotere onzin lijkt me niet denkbaar. Dat er duizenden volwassenen en kinderen omkomen in Syrië is glashelder. Dat de situatie in het Arabische land deprimerend is ook. Een dergelijke foto zou dus heel goed mogelijk zijn. Daarom moet hij gezien worden. Als het dan niet de 'World Press Photo' van 2014 is, dan is het sowieso het meest aansprekende kunstproject van het jaar.
Nu al.

Recensie: 'Planes' (ja, die kinderfilm)

Eén van mijn (goede) voornemens voor 2014 is om met mijn oudste zoontje Boaz (nu 3, in januari 4) een aantal keer naar de bioscoop te gaan. Op 1 januari voegde ik meteen maar de daad bij het woord. Vlak na het middaguur zaten Boaz en ik in de auto richting Pathé De Kuip. 'Planes' was de film waar we naartoe zouden gaan. Bij ons in de huiskamer liggen al heel wat vliegtuigjes met lachende gezichten, die in deze Disney-productie de hoofdrol spelen. Bovendien heeft hij ondergoed, een shirt, een tijdschrift en een tasje van 'Planes'. Net als bij 'Cars' (de oudere broer van 'Planes') is de merchandising namelijk belangrijker dan de film zelf. De creativiteit van de 'Cars'-scriptschrijvers is in elk geval beduidend minder groot dan die van hun collega's van de commerciële afdeling.

Boaz zelf had er natuurlijk veel zin in. Hoofdrolspeler 'Dusty' en zijn grote vriend 'El Chupacabra' behoren inmiddels naast Cars-vedettes Bliksem McQueen en Takel, tot zijn absolute helden. Nu ging hij die vliegtuigen in actie zien. Een moment dat misschien wel vergelijkbaar is met de dag dat ik Lionel Messi voor het eerst in levende lijve zag spelen.
Al gauw bleek echter dat de film zich niet bepaald richt op jongens van 3, maar eerder op gastjes die 2 keer zo oud zijn als Boaz. Daarom laat ik het oordeel over deze film aan hem zelf over.

Na 2 minuten: "Gave film hè, pappa?"
Na 20 minuten: "Ik vind deze film niet leuk."
Na 30 en 45 minuten: "Ik wil naar huis."
Na 1 uur: "Kom, we gaan." (Stapt van zijn stoel en begint zijn jas aan te trekken.)
Na 1 uur en 15 minuten: "Pappa, gaan we nou eindelijk weg?"
Na 1 uur en 25 minuten (film afgelopen): "Echt gaaf! Ik wil hier nog een keer naartoe!"

Het was een heerlijke Nieuwjaarsdag met een dito filmervaring.