Beste 13 plaatjes van 2013

Het afgelopen jaar heb ik zeker zo'n 117 albums geluisterd die in 2013 uitgekomen waren. Daar zaten zeker 36 rukplaten tussen, 35 waren de moeite waard en 46 langspelers waren erg sterk. Om uit die 46 (hele lijst hier te bewonderen) de beste 13 van 2013 te selecteren was niet makkelijk. Maar het is me gelukt. Dit zijn ze.

13. Pusha T - My name is my name
Eigenlijk verdient Pusha T vooral vanwege het nummer Nosetalgia een plekje in deze lijst. Een rapnummer vol power op een geweldige blues-beat. Natuurlijk is het niet alleen die ene track die My name is my name de moeite waard maakt. Pusha T heeft een soepele rapstijl, geweldige teksten en nummers waar zijn platenbaas (Kanye West) alleen maar van kan dromen. West krijgt de punten maar wat mij betreft krijgt Pusha T toch echt de bloemen.

Beste tracks: Nosetalgia, Numbers on the Boards, Pain

Hier te beluisteren op Spotify: Pusha T – My Name Is My Name









12. Moderat - II
De enige puur electronische plaat in mijn top 13 van 2013. De combi van dance-giganten Apparat en Modeselektor brengt een heerlijk album vol popmuziek in een dansbaar jasje. Zo zie je maar, het is niet allemaal slecht wat er uit Duitsland komt!

Beste tracks: Bad Kingdom, Gita, Damage Done

Hier te beluisteren op Spotify: Moderat – II







11. Boysetsfire - While a nation sleeps
De mannen van Boysetsfire waren jaren terug al van plan een punt achter hun loopbaan te zetten. Er kwam een afscheidstour (2007), maar niet heel veel later ook een reünie (2010). Dit jaar brachten ze hun eerste album na de hereniging uit. Als groot liefhebber kon ik mijn hart ophalen: geen nieuwe inzichten, wel een hoop passie en vuur. Gewoon 13 nummers lang beuken met de mannen uit Newark.

Beste tracks: Phone Call (4AM), Save yourself, Let it bleed
Hier te beluisteren op Spotify: Boysetsfire – While a Nation Sleeps

10. Foals - Holy Fire
Foals maakt op Holy Fire muziek enorm spannend. Opzwepende muziek afgewisseld met rustigere momenten. De dreigende intro (Prelude) van het album gaat over in het mysterieuze Inhaler. Daarna volgt de hit van het album 'My Number'. New wave, punk, electronica alles wordt door de producers Flood (oa. U2, Depeche Mode, Editors) en Moulder (Smashing Pumpkins, Arctic Monkeys) uit de kast getrokken. Lekker afwisselend en knap gedaan.

Beste tracks: Inhaler, My Number, Providence

Hier te beluisteren op Spotify: Foals – Holy Fire








9. Mr. Probz - The Treatment
Ongeveer 7 jaar terug interviewde ik de Zoetermeerse (iets dat hij stelselmatig ontkent, dat ie uit Zoetermeer komt) rapper Mr. Probz naar aanleiding van de film 'Bolletjes blues', waar hij een rol in had. Het werd een (voor mij) gedenkwaardig interview waarin Probz de film al voor het uitkomen met de grond gelijkmaakte. Probz zelf stond bekend als een groot talent maar hij dreigde tot 2013 toch vooral een eeuwig talent te blijven. Toen verscheen 'The Treatment'. Een album waarop Probz niet alleen een goede rapper, maar vooral een eerlijke verteller met een geweldige stem blijkt. Zijn grootste hit 'Waves' stond aanvankelijk niet op het album, maar werd later als bonustrack bijgevoegd.

Beste tracks: Gold Days, Do it all again, Waves

Hier te beluisteren op Spotify: Mr. Probz – The Treatment

8. Ásgeir - In the Silence
Ruim 10 pakkende, dromerige, mysterieuze popsongs schotelt IJslander Ásgeir ons voor op zijn debuutalbum. In zijn thuisland was dit de best verkopende debuutplaat ooit. Een soortgelijke status komt hem ook in de rest van Europa meer dan toe. Briljant!

Beste tracks: Summer Guest, King and Cross, Going Home
Hier te beluisteren op Spotify: Ásgeir – In the Silence

7. Div. Art. - The Songs of Tony Sly
Een prachtig eerbetoon van de punkwereld aan de overleden rocker, zanger en liedjesschrijver Tony Sly. Weinig missers en een paar geweldige uitvoeringen van de nummers van Sly. Voor veel mensen, inclusief ikzelf, zowel een goede kennismaking als een waardig afscheid.

Beste tracks: Homecoming (door The Bouncing Souls), Via Munich (door Teenage Bottlerocket), Devonshire and Crown (door Pennywise)

Hier te beluisteren op Spotify: Various Artists – The Songs of Tony Sly: A Tribute

6. Jagwar Ma - Howlin
Het Australische Jagwar Ma debuteerde dit jaar met het ijzersterke Howlin. Een album vol aanstekelijke, popsongs met psychedelische dance-invloeden.

Beste tracks: The Throw, That Loneliness, Come save me

Hier te beluisteren op Spotify: Jagwar Ma – Howlin











5. Inspectah Deck, 7L & Esoteric = Czarface
Wie had verwacht dat er anno 2013 naast Ghostface of Reakwon nog een ander lid uit de stal van Wu-Tang met een fatsoenlijke plaat zou komen? Ik niet. Toch gebeurde het. Nota bene Inspectah Deck komt met een old-skool hiphop-album vol humor, verwijzingen naar comics en moddervette beats. Oud en nieuw talent vergezeld de oude rot die dit album overigens niet alleen draagt: ook 7L en Esoteric zijn razend belangrijk voor het slagen van Czarface.

Beste tracks: Air 'm out, Savegely Attack, Dead Zone


Hier te beluisteren op Spotify: CZARFACE – Inspectah Deck + 7L & Esoteric = CZARFACE

4. The National - Trouble will find me
Als je van neerslachtige muziek houdt, word je vrolijk van The National. Hun vorige album, High Violet, stond al bol van de treurige maar pakkende popsongs. Op Trouble will find me doen de Amerikanen uit Ohio het trucje dunnetjes over. Van opener I should live in Salt tot afsluiter Hard to Find, grijpt de donkere stem van zanger Matt Berninger je bij je strot. The National heeft nog een ander voordeel: de grootste band ter wereld zullen ze niet snel worden. Daarvoor is hun muziek te rauw en dat maakt het precies zo mooi en oprecht.

Beste tracks: I should live in Salt, Don't Swallow the Cap,  Fireproof, Graceless, Humiliation


Hier te beluisteren op Spotify: The National – Trouble Will Find Me







3. FIDLAR - FIDLAR
De doorbraak van dit jaar was het Amerikaanse punkbandje FIDLAR. Puntige skate muziek gemaakt door een groepje van 4 losbollen uit Los Angeles. Vooral de heerlijke, ongecompliceerde productie valt op. Het lijkt zelfs alsof de mannen in een garage hebben afgesproken en de 14 poeprauwe nummers in één keer hebben opgenomen. Is niet zo, weet ik ook, maar de gedachte is fijn. Ook live een ervaring trouwens, dit bandje. Het roept herinneringen op aan Nirvana en The Ramones. Mijn voorspelling: na dit album horen we nooit meer wat van FIDLAR.

Beste tracks: Cheap Beer, White on White, Wake Bake Skate


Hier te beluisteren op Spotify: FIDLAR – FIDLAR

2. David Bowie - The Next Day
Ineens waren ze daar: eerst die breekbare single Where are we now?, daarna het fenomenale album The Next Day. Met een briljante hoes (een verknipte hoes van zijn eigen album 'Heroes') en 14 nummers die allemaal typisch Bowie zijn. Volgens kenners vergelijkbaar met de muziek die hij maakte toen hij in Berlijn woonde. Vernieuwend? Niet direct, maar Bowie doet ook geen poging. Hij hangt de charmante wereldster in ruste uit. Hij doet waar hij goed in is. Dan weer een nummertje met wat tempo dan weer een gevoelig nummer. Het blijft van begin tot eind bijzonder boeiend.

Beste tracks: The Next day, Where are we now?, Valentines day, You feel so lonely you could die

Hier te beluisteren op Spotify: David Bowie – The Next Day

1. Great Minds - Great Minds

Het beste, meest verfrissende plaatje van 2013 werd in mijn ogen gemaakt door Great Minds. Een Nederlandstalige supergroep bestaande uit Sticks, Winne, Jiggy Dje en beatbouwer Dr. Moon. Hun album staat bol van intelligente, dubbelzinnige teksten duidelijk geschreven door volwassen kerels. Geen zweverig geleuter, geen agressief nep-ghetto-gedoe, maar doordachte rhymes. Een track als 'Nog 1 keer', over de laatste wens voor het einde, komt daardoor bijzonder direct binnen. Voor wie nog meer duidelijkheid wil, wordt alles nog een piekfijn uitgelegd op het weblog van de heren: http://www.great-minds.nl/album/great-minds

Beste tracks: Doag, Nog 1 keer, Het licht
Hier te beluisteren op Spotify: Great Minds – Great Minds

#transferjosti

De geruchten rond voetbaltransfers vullen twee periodes van het jaar een deel van mijn leven. Niet zo gek, als medewerker van het voetbalblad GOAL!. Ook deze zomer was het weer flink raak, voor wat het flauwekul rondom de verhuizingen van profvoetballers betrof. Vooral via social media werden de gekste verhalen verspreid, die door een zooi websites gretig werden overgenomen. Het is een beetje zoals de inmiddels ontslagen NEC-coach Alex Pasoor het samenvatte: "Het begint met een snee in je vinger en tien flutsites later ligt je arm eraf". Cristiano Ronaldo zat al zo goed als zeker in Manchester om de plaatselijke 'Red Devils' te versterken. Adam Maher hoefde eigenlijk alleen nog maar een appartement in Amsterdam uit te zoeken, want een contract bij Ajax had hij al.
Het bleek allemaal onzin.

Vooral de bewijzen die door 'kenners' werden aangedragen om hun primeurtjes kracht bij te zetten waren vermakelijk en irritant tegelijk. Wayne Rooney gesignaleerd met een Spaans woordenboek? Die speelt volgend seizoen voor Barcelona. En hé, smikkelt Messi daar niet van een pizza Napoletana? Dan is het helder: die gaat naar de Serie A.

Twitters ongetemde voetbalorakel @DuBlanqeBogarde verzon voor al het onzinnige gereutel een pakkende term: tranferjosti. Op social media voorafgegaan door een hashtag. #transferjosti dus.Wat er zo fijn is aan het woord, is dat het meteen duidelijk is. Niemand zal denken dat #transferjosti staat voor betrouwbaarheid. Sterker nog, als er boven een gerucht het stempel #transferjosti komt te staan, degradeer je als voetbalkenner direct naar de reserve 6e klasse. Het zijn de pek en veren van de digitale voetbalmedia.

Ook leuk aan #transferjosti: je kan de term simpel ombouwen voor ander nieuws. Een onzinbericht over de politiek wordt #verkiezingsjosti. Weerkundigen die de plank misslaan? #weerjosti! Lulkoek over onze monarchie is vanaf nu #koningsjosti. Om in één klap de websites van De Telegraaf en het AD samen te vatten: #nieuwsjosti.

Door die helderheid moet deze krachtterm in mijn ogen het woord van het jaar 2013 worden. Want behalve de duidelijkheid geeft het woord ook een goed beeld van de huidige tijdsgeest. Misschien wat lomp maar wel kort en krachtig. We kunnen met de #transferjosti in elk geval nog jaren vooruit, want het gelul over voetbaltransfers houdt niet op. Althans dat vrees ik. Maar misschien, als we onzin het stempel #transferjosti blijven geven, wordt het langzaam beter.

Legendarische Manu

Concertgangers en journalisten hebben er nogal een handje van om een optreden snel tot legendarisch te bestempelen. Onterecht, want laten we wel wezen, echt onvergetelijk zijn muziekshows maar zelden.  

Al sinds mijn 20e (nu ben ik 34) bezoek ik zo'n 15 optredens per jaar, festivals zijn daarbij niet meegerekend. Van alle optredens die ik zag waren er heel veel goed (soms zelfs heel erg goed), heel veel onderhoudend en een flink deel was compleet ruk. Maar legendarisch... Bruce Springsteen op Pinkpop 2012 bezorgde me voor het eerst in mijn leven natte ogen tijdens een concert. Ik was bij het allerlaatste optreden dat mijn jeugdidolen van de Osdorp Posse ooit gaven. En tijdens de optredens van David Bowie (Seat Beach Rock in Oostende) en Sonic Youth (in het Paard) werd ik op slag fan van die artiesten, terwijl ik er daarvoor maar weinig aan vond. Ik zag bij een energiek optreden van de Foo Fighters in de HMH zanger/gitarist Dave Grohl plaatsnemen achter de drums. De drummer van Nirvana, mijn favoriete band, zag ik drummen. Ik vergeet het nooit meer. Toch denk ik dat geen van al die optredens, op dat van The Boss op Pinkpop na, als legendarisch bestempeld mag worden.

Zaterdagavond 15 juni 2013 ben ik volgens mij wel bij iets legendarisch geweest. Tijdens de allereerste editie van Rotterdam Unlimited trad Manu Chao op. De voormalige frontman van Mano Negra had al meer dan 7 jaar niet meer in Nederland gespeeld en kwam nu het nieuwe gratis festival headlinen. Midden op het Hofplein in Rotterdam gaf hij een optreden dat zijn weerga niet kende. Vanaf de eerste noten zette hij de boel in vuur en vlam. Het publiek, een bonte verzameling van rassen, culturen en subculturen, kon niks anders dan 2 uur lang hossen. Punkers, rasta's, studenten, hiphoppers, huismoeders, alto's, iedereen deed mee. Ook het publiek op de Coolsingel, dat in het verlengde van het Hofplein ligt, ging alle kanten op. "Rotterdam, you crazy", riepen Manu Chao en zijn begeleidingsband La Ventura een paar keer. Er werd een lichte aardbeving gemeten. Toen de Fransman er echt mee ophield, bleef het publiek staan. Zingend, springend en juichend probeerde de menigte de zanger te bewegen om nog meer toegiften te spelen. Het mocht  niet van de organisatie. In een trance verlieten ruim 55 duizend man het plein. Wetende dat dit iets legendarisch was.

Wat rest zijn deze voor zichzelf sprekende beelden.

Volgens Mariët zegt een foto alles

Een maand geleden presenteerde Job Cohen de conclusies van zijn onderzoek naar de Project X-rellen in Haren. Wat bleek: burgemeester en politie hebben fouten gemaakt. En, oh ja, er was drank in het spel. Als Henk, Ingrid of Simon van Herpen zijnde denk je, bij het lezen van zo'n eindoordeel: "Ja, nogal wiedes". Je vraagt je af waarom er maanden speurwerk gedaan moet worden om tot zo'n voor de hand liggende slotsom te komen. Dat had Mariët Oosterwijk heel anders gedaan. Veel sneller vooral.
Deze week verscheen op de website van De Telegraaf de PRIVEflits. Een filmpje waarin onderzoekjournalist Oosterwijk haar licht laat schijnen over wat in bepaalde kringen wel wordt aangeduid als 'de Sylvie-gate'. De presentatie van het item is in handen van Rob Hammink. Ook journalist.
Heel kort, maar zeer duidelijk, zetten de twee uiteen waar alle drukte rondom Sylvie nu eigenlijk om gaat.
Omdat het stukje is gemaakt op de redactie van De Telegraaf, ben je snel geneigd te denken dat de waarheid weinig eer wordt aangedaan. Alle vooroordelen (roddelblaadje, rechtse kerk, enz.) kunnen gerust de prullenbak in, want ik kan u verzekeren: niks is minder waar! "Er is een aantal feiten bekend, dus die zal ik even herhalen", vangt Mariët meteen maar aan. Vervolgens wordt zeer punctueel uiteengezet hoe de vork in de steel zit. Sylvie en Rafael waren getrouwd en gingen naar Hamburg omdat Rafael voor HSV ging voetballen. Daar, in Hamburg, werden ze "in de arm genomen" door Sabia Boulahrouz, vrouw van voetballer Khalid Boulahrouz. Wanneer Khalid vertrekt naar Portugal en Sylvie en Rafael gaan scheiden, trekt Rafael steeds meer naar Sabia toe. Met alle gevolgen van dien. En Sylvie? Die vermaakt zich nu met de voetballer Zlatan Ibrahimovic, over wie Rob nog wel even snel opmerkt dat zijn naam "klinkt als een sjasliek". Een beetje flauw, iemands naam bespotten, maar zelfs Rob en Mariët is niks menselijks vreemd.
Op dat moment weet je als kijker: hier zitten twee journalistieke dieren. De Bob Woodward en Carl Bernstein van Nederland. Rob en Mariët hebben een panklare feitenkennis waar je als onnozele lezer, zoals ik en wellicht ook u, alleen maar van kunt dromen. Hun werk doen ze nauwgezet. Zo wordt bijvoorbeeld de "bepaalde reputatie die Sylvie had voor haar periode met Rafael" ondersteund met beeld. Een vak ADO-supporters zingt in dat fragment dat Sylvie "de hoer van Amsterdam" is. Nou, dan weet je het wel. Meer waterdicht bewijs heb je eigenlijk niet nodig.
Maar Mariët heeft ook een coachende functie, richting haar immer groeiende publiek. Wanneer er een foto wordt getoond van Rafael, Sabia en Sylvie samen, in een innige omhelzing, zegt Mariët: "We hoeven eigenlijk niets te weten, die foto zegt al heel veel."

En dat stemt gerust. Je hoeft soms niet diep te graven, om tot een duidelijk oordeel te komen. Zo ben ik zelf bijvoorbeeld bijzonder benieuwd wie de mens is die schuilgaat achter die keiharde onderzoeksjournaliste Mariët Oosterwijk. Of @jetsaid, zoals haar toch wel erg gevatte naam op Twitter luidt (gelukkig is er ook plaats voor luim en jolijt). Haar profiel op dit sociale medium vertelt ons een hoop. Zo is ze bijvoorbeeld doctorandus. Deze universitaire graad kan Mariët, gezien haar vlotte babbel, in allerlei studies verdiend hebben maar zij studeerde af in Romaanse talen en culturen. En kijk, dat komt van pas als onderzoeksjournalist van De Telegraaf inzake de Sylvie-gate. Want wat leert Mariët ons? De naam van de nieuwe vlam van Sylvie wordt niet uitgesproken als 'Zlatan', maar als 'Sjzjjjjlatan'. Een nuance, maar toch.
Verder is Mariët niet zo lang geleden bevallen van een kind. Volgens haar profiel is ze namelijk moeder en gezien haar nogal vormloze figuur zijn de overtollige kilo's er nog niet vanaf getraind. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben. Dat blijkt wel uit het laatste weetje dat ik over haar boven tafel heb gekregen. Een feitje dat best vervelend is voor haar en wellicht zelfs belemmerend kan zijn in haar werk. Oosterwijk lijdt namelijk aan een seksverslaving. Dit is vooral duidelijk zichtbaar in het bewuste filmpje. Het is sneu voor Mariët dat ze, vlak voor het opnemen van het stukje, op het punt van klaarkomen stond. Gedurende de volledige 4 minuten en 51 seconden staat de 'Willem Oltmans van dit decenium' op springen. De gebalde knuistjes in het begin, het opgewonden toontje en het orgastische gehinnik leveren daarvoor afdoende bewijs.
Toch wil ik meer Mariët. Je gunt haar een groter podium. Een podium waarop ze niet alleen zaken als de Sylvie-gate behandelt, maar bijvoorbeeld ook de Euro-crisis. Er zijn nog zoveel kwesties niet opgelost waar Mariët, al dan niet bijgestaan door Rob Hammink, haar journalistieke tandjes in kan zetten. Wie zat er achter de moord op Pim Fortuyn? Weet Bush meer van de aanslagen op de Twin Towers? Was de eerste maanlanding wel echt? Allemaal vragen waar Mariët in een poep en een scheet antwoord op heeft. Als ze er maar een foto van heeft. Want dan hoef je eigenlijk niets te weten, zo'n foto zegt al heel veel. Alles eigenlijk.

Bobby Shillinde bestaat niet

Het had niet eens veel gescheeld of ik had ooit interlands achter mijn naam gehad. Niet voor Nederland uiteraard, daarvoor heb ik nooit het talent gehad. Maar bij Liechtenstein, Andorra of de Cookeilanden had ik zeker wel kans op een cap gemaakt. Althans, zo dacht ik er enige tijd over. Ik was keeper in het eerste van DSO, een team in de 2e klasse van de KNVB. Een redelijk amateurniveau, niet meer dan dat. In Nederland zijn er dan zo'n 1000 keepers te vinden die beter zijn. Maar de competitie van Amerikaans-Samoa of Djibouti schatte ik een stuk lager in. Samen met een paar teamgenoten hadden we dus ooit een plan om ons in een dergelijk land aan te melden, die nationaliteit aan te nemen en zodoende uit te komen voor de voetbaltrots van dat land. Het bood de kans om te spelen voor volle stadions in Ivoorkust, Australië of misschien wel in De Kuip."En dan nu de opstelling van San Marino. In het doel, met nummer 1: Simon van Herpen..." Uiteraard ontstonden deze plannen vooral in de voetbalkantine, na de nodige versnaperingen. Echt serieus werd het allemaal nooit.
Ook Bobby Shillinde is nooit international geweest. Hoewel hij dus wel is opgeroepen voor het nationale voetbalteam van Botswana. Op 23 maart 2013 tegen Ethiopië (uit, altijd lastig) zou Shillinde zijn debuut kunnen maken voor 'de Zebra's'. Dat hij uiteindelijk zijn debuut niet zal maken, is niet vreemd. Dat hij door de bondscoach werd geselecteerd des te meer: Bobby Shillinde bestaat namelijk niet. Achter die naam verschuilt zich een fantast die zich via internet een weg in het de het team van de nummer 122 op de huidige FIFA-lijst heeft weten te bluffen. 
Bobby voetbalt in het tweede team van het vermaard AFC Wimbledon. Al 8 keer deed hij mee in het eerste. Met succes, want de 21-jarige geboren Botswaan werd in de Engelse League Two zelfs eens gekozen in 'het team van de week'. Het bewijs twitterde de rechtermiddenvelder, die ook als aanvaller uit de verf komt, mee: een plaatje van het sterrenteam van die speelronde, met daarin zijn naam. Het bleek het werk te zijn van photoshop. Zoals alles bij Shillinde een grote grap was. De foto's van een door zijn teammaten gesigneerde bal, tweets over trainingskampen waar hij naartoe zou zijn geweest en zelfs een interview met een krant uit Botswana; het was allemaal quatch. Sterker nog: Wimbledon heeft helemaal geen tweede elftal.
In Engeland genieten ze van de grap. Op de tribunes van Wimbledon wappert de vlag van Botswana tijdens iedere wedstrijd. En ook coach Simon Bassey ziet de humor ervan in. Na de gewonnen  wedstrijd tegen Aldershot twitterde hij: "Geweldige overwinning! En dat zonder onze sterspeler Bobby Shillinde."
Alleen in Botswana weten ze niet zo goed wat ze aanmoeten met de situatie. Ze hebben het volk wijsgemaakt dat er 'paspoort problemen' zijn. Daarom doet Bobby niet mee. Wij weten wel beter. 
Hopelijk keert de man (of vrouw) die schuil gaat achter Shillinde nog eens terug. Desnoods onder een andere naam. Als keeper van Liechtenstein, Andorra of de Cookeilanden.
In plaats van mij.

  

Peace for our time in Tennis

Hoewel het hele wielerpeloton dus al vanaf 1832 stijf staat van de dope, voetballers sinds de invoering van het betaalde voetbal aan de pep zitten en er bij het American Football niet eens meer gecontroleerd wordt op 'performance-enhancing drugs' omdat ze de uitslag toch wel kennen, is het een geruststellende gedachte dat toptennissers hun vijfsetters in de zinderende hitte op een flesje groene Extran en een banaan spelen. Laten we wel wezen, wat weet zo'n dopingarts als Fuentes nou van tennis? Hij kan wel zeggen dat hij behalve fietsers, hardlopers, boxers en voetballers ook tennissers onder behandeling had, maar dat is natuurlijk grote flauwe kul. Tuurlijk, dat van die  fietsers, hardlopers, boxers en voetballer klopt wel. Maar als alle grote tennisspelers zeggen dat er in de edele racketsport niet gebruikt wordt, dan is dat zo. Dat is zo klaar als een klont.
Als je in het tennis al geldt als ideale schoonzoon, dan ben je in de normale wereld helemaal Moeder Teresa en Majoor Bosshardt in één persoon. Dus Pete Sampras kun je rustig op zijn trouwe, betraande hondenogen vertrouwen als hij zegt dat er, afgezien van een 'gevalletje hier-en-daar', niks wordt gebruikt in het tenniscircuit.
Met een 'gevalletje hier-en-daar' doelt Boring Pete vermoedelijk op de bekende positieve plasjes die Mats Wilander, Petr Korda, André Agassi, Greg Rusedski, Richard Gasquet, Martina Hingis, Stefan Koubek, Melle van Gemerden, Serena Williams ooit inleverden. En nog zo'n tachtig anderen met hen. Het 'gevalletje hier-en-daar' betreft dus ongeveer een half wielerpeloton, ondanks de tamelijk gebrekkige controles in het circuit. Maar voor de rest zie je dat niet in het tennis, doping. Het is, om het even zo te stellen, 'peace for our time' bij de ATP en WTA.
Daar kun helemaal je van uitgaan als zo'n geestige, fijne, grappige (want goh, wat is hij ont-zet-tend grappig), gevatte sportman als Novak Djokovic er zijn hand voor in het vuur steekt. Natuurlijk, de meeste volwassen mensen die zich zomaar verkleden als dokter hebben óf 18 liter bier naar binnen gegoten óf aan minstens 4 LSD-postzegels gelikt, maar die lekkere gekkie van een 'Djoker' doet dat toevallig zonder verdovende middelen. Maar niet alleen de nummer 1 van de tenniswereld denkt dat de dopinghandelaren Wimbledon, Rolland Garros of Flushin Meadows overslaan, ook Richard Krajicek en Tom Okker weten zeker dat tennis schoon is. Tegen NUsport zegt de directeur van het ABN Amro Toernooi: ""Ik ben ervan overtuigd dat tennis een heel schone sport is."

In andere sporten ligt dat natuurlijk heel anders allemaal. Over het wielrennen hoeven we het niet te hebben.  Daar gebruikt de gemiddelde fietser zoveel drugs, dat je nog van geluk mag spreken dat de coureurs niet halverwege de koers hun fiets verkopen om van dat geld wat dope te scoren. Ook in het voetbal wordt in ruime mate doping gebruikt. Onlangs werd bekend dat één van de beste voetballers ooit, Zinedine Zidane,   ook bloeddoping zou hebben ondergaan.
In het worstelen en de grote Amerikaanse sportcompetities (met name het American Football) worden al niet eens meer controles uitgevoerd; de uitslag is toch wel bekend. Sinds 2011 zou er vaker worden getest, zo spraken de teams en bonden af, maar het gebeurde uiteindelijk niet. En dat is maar goed ook, voor de naam van deze grote sport. Honkbal is één van de sporten waarin wereldwijd, het meeste geld in omgaat. Vanzelfsprekend kent die sport ook een indrukwekkende lijst aan dopingzondaars. Zelfs in de Formule 1 en het schaken wordt doping gebruikt. Kortom, doping is overal. Alle sporten krijgen ermee te maken. Behalve dan tennis, daar hebben ze alles op orde. Nou ja, afgezien van een gevalletje-hier-en-daar dan.

Alsjeblieft niet net als pa

Sinds Diego Maradona geen drugs meer gebruikt, komt de beste speler aller tijden minder in het nieuws met krankzinnige uitspraken of door het beschieten van journalisten. Goed nieuws zou je zeggen. Maar nu heeft de 52-jarige Sportief Ambassadeur van de Verenigde Arabische Emiraten dus een kind verwekt bij de 33-jarige Veronica Ojeda. Overbodig om te melden dat de relatie van de twee inmiddels op de klippen is gelopen. Maar de teerling is dus wel geworpen. Diego Fernando heet het jochie en naar verluidt heeft hij één ding met mij gemeen: hij heeft Pluisje nog nooit ontmoet. Volgens welingelichte bronnen betreft Diego Fernando  'een flinke' baby. Hij lijkt dus op z'n vader, zullen we maar zeggen.
De afgelopen week werd 'El Pibe d'Oro' geïnterviewd over zijn nieuwe vaderschap. Maradona dagdroomde hardop over een toekomstig WK waar zijn zoon, samen met die van Lionel Messi en Sergio Agüero, in het veld zou staan. Sergio Agüero is vader van de kleinzoon van Diego. Thiago (Messi) zou de lijnen moeten uitzetten terwijl Diego Fernando en Benjamin (Agüero) het voorin moeten zien te rooien, in de ogen van de grote Argentijnse grootmeester.
Ook in Nederland is het mogelijk dat de kinderen van de internationals van nu over een jaar of 20, samen met mijn zonen Boaz en Kian, in Oranje spelen. Zo schijnen Shaquel van Persie en zijn voetbal een onafscheidelijk duo te zijn. Die kan dus, naast Kian, in de spits. Dámian van der Vaart is al eens in een voetbalshirt gesignaleerd en Joe van der Sar lijkt geknipt voor de rol van reservekeeper, achter Boaz van Herpen.

Als Maradona erin slaagt zijn erfenis door te geven, staat de kleinste 'Barrilete Cósmico' tijdens het WK 2034 in Oman ongetwijfeld met die mooie cup in zijn handen. Hij weet hoe dat moet, wereldkampioen worden. En wij, zoals te doen gebruikelijk, halen met een beteuterd gezicht onze zilveren medaille op. God verhoede dus dat Shaqueel en co Oranje halen. Of het blijft hopen dat de volgende generatie niet exact het talent van vader erft. Dat zou ook voor Boaz en Kian een zege zijn.

Boaz Bloes

Mijn oudste zoontje Boaz is net 3 jaar geworden. Voor zijn verjaardag kreeg hij een 'electrische' gitaar met microfoon. Hij is namelijk liefhebber van Bruce Springsteen. En dus doet hij 'Bloes', zoals hij 'm zelf noemt, nu na. Met volle overtuiging trakteert hij ons regelmatig op zijn versie van Badlands en Out in the Street. Hij pakt zelfs zijn mondharmonica er soms bij om Promissed Land te doen... op zijn manier dan.

Tijdens Serious Request vroeg ik voor Boaz, en uiteraard ook voor Kian, Badlands aan. Met dat verzoekje haalde ik de uitzending tijdens de Top Serious Request. Terugluisteren kan hier.

Zeist, bedankt!

Bij de KNVB snappen ze er ook helemaal geen reet van. Gaan ze zo'n afgelasting van het amateurvoetbal, zoals dit weekend het geval is, landelijk in het nieuws brengen. Lekker handig, stelletje oelewappers in Zeist! Zo kan iedereen toch lezen dat de bal niet rolt? Ook vrouwen!

Als je denkt dat je voetballers helpt met dit soort mededelingen, dan ken je je leden niet. Dan weet je totaal niet waarom volwassen mannen op zaterdag en zondag die kicksen onderbinden. Welnu KNVB, laat ik het jullie dan, namens duizenden kerels, vertellen. Wij voetballen om er even uit te zijn. Gewoon, even geen commando's van het thuisfront, geen stalorders van kinderen, geen moeilijke administratieve opdrachten van verzekeringen en de belastingdienst en vooral geen 'gezellige' uitjes.
Ja, 'gezellige' staat tussen aanhalingstekens, omdat het een term is die voor meerdere uitleg vatbaar is. Vrouwen, die voor je het weet een voetballoze middag met gezellige dingen invullen, vinden bijvoorbeeld dat een meubelboulevard enorm gezellig is. Of naar de Ikea. Want dat is toch iets voor het hele gezin? Kinderen in de ballenbak, man een broodje worst en voor haar is er dan de rest. Met Billy, Malkolm en Ektorp.
Mannen, het voetballende deel ervan althans, vinden het toch vooral gezellig om slap te lullen, foute grappen te maken en ondertussen een paar goudgele rakkers naar binnen te janken. Liefst na een potje voetbal, in een troosteloze kantine waar een paar sneue bekers het decor vormen, maar desnoods kan dat allemaal ook zonder een wedstrijd vooraf. We stappen gewoon het liefste iedere zaterdag of zondag op ons fietsje naar de club. En als er dan geen voetbal blijkt te zien, maken we alvast een potje en kopen bier. Of die bal nou rolt of niet, wij vermaken ons wel, daar op die hoge barkruk. Wij zijn niet zo moeilijk.
Dan geeft het, beste KNVB, dus geen pas om ons plezier reeds op woensdagmiddag te vergallen door even een berichtje naar het ANP te sturen dat al het voetbal eraf ligt voor het komende besneeuwde weekend. Dan gaan vrouwen namelijk plannen maken en vinden wij onszelf 'gezellig' terug op een achterafterrein in Dordrecht, Almere of Zoetermeer. Meubels kijken. Want zo zijn wij dan ook wel weer, dat we dan toch maar meegaan. En dat heeft ook een reden; één ding is namelijk erger dan naar de Ikea op zaterdagmiddag, en dat is je vrouw meenemen naar de voetbalkantine.