Thuis op de bank werd ik bijkans gek. Zeker toen een paar kilometer voor de meet Sebastiaan Langeveld weg leek te fietsen uit de kopgroep van twaalf. Voor het eerst sinds 1986 (Adrie van der Poel) weer een Nederlandse winnaar? Nee hoor, daar kwam de rest al aan.
Om alles goed te kunnen zien en te beleven vooral, moest je haast wel thuiszitten. Althans, dat zou je zeggen. Toen ik de volgende dag de foto's bekeek, bleek dat je ook als toeschouwer op de Muur van Geraardsbergen aardig uit je dak kon gaan. En hoe! Niemand deed dat meer dan de jongen in de houthakkersblouse. De foto's zijn fascinerend. Hij gaat volkomen uit zijn pan. Niet alleen wanneer Belgen Nuyens of Gilbert passeren, ook bij George Hincapie en Sylvan Chavanel schreeuwt hij de longen uit zijn lijf. Diep respect voor deze schreeuwlelijk met een groot wielerhart. Hopelijk zijn de keelpastilles in Vlaanderen van goede kwaliteit, want hij heeft ze zeker nodig. Amai!
