Het had niet eens veel gescheeld of ik had ooit interlands achter mijn naam gehad. Niet voor Nederland uiteraard, daarvoor heb ik nooit het talent gehad. Maar bij Liechtenstein, Andorra of de Cookeilanden had ik zeker wel kans op een cap gemaakt. Althans, zo dacht ik er enige tijd over. Ik was keeper in het eerste van DSO, een team in de 2e klasse van de KNVB. Een redelijk amateurniveau, niet meer dan dat. In Nederland zijn er dan zo'n 1000 keepers te vinden die beter zijn. Maar de competitie van Amerikaans-Samoa of Djibouti schatte ik een stuk lager in. Samen met een paar teamgenoten hadden we dus ooit een plan om ons in een dergelijk land aan te melden, die nationaliteit aan te nemen en zodoende uit te komen voor de voetbaltrots van dat land. Het bood de kans om te spelen voor volle stadions in Ivoorkust, Australië of misschien wel in De Kuip."En dan nu de opstelling van San Marino. In het doel, met nummer 1: Simon van Herpen..." Uiteraard ontstonden deze plannen vooral in de voetbalkantine, na de nodige versnaperingen. Echt serieus werd het allemaal nooit.
Ook Bobby Shillinde is nooit international geweest. Hoewel hij dus wel is opgeroepen voor het nationale voetbalteam van Botswana. Op 23 maart 2013 tegen Ethiopië (uit, altijd lastig) zou Shillinde zijn debuut kunnen maken voor 'de Zebra's'. Dat hij uiteindelijk zijn debuut niet zal maken, is niet vreemd. Dat hij door de bondscoach werd geselecteerd des te meer: Bobby Shillinde bestaat namelijk niet. Achter die naam verschuilt zich een fantast die zich via internet een weg in het de het team van de nummer 122 op de huidige FIFA-lijst heeft weten te bluffen.
Bobby voetbalt in het tweede team van het vermaard AFC Wimbledon. Al 8 keer deed hij mee in het eerste. Met succes, want de 21-jarige geboren Botswaan werd in de Engelse League Two zelfs eens gekozen in 'het team van de week'. Het bewijs twitterde de rechtermiddenvelder, die ook als aanvaller uit de verf komt, mee: een plaatje van het sterrenteam van die speelronde, met daarin zijn naam. Het bleek het werk te zijn van photoshop. Zoals alles bij Shillinde een grote grap was. De foto's van een door zijn teammaten gesigneerde bal, tweets over trainingskampen waar hij naartoe zou zijn geweest en zelfs een interview met een krant uit Botswana; het was allemaal quatch. Sterker nog: Wimbledon heeft helemaal geen tweede elftal.
In Engeland genieten ze van de grap. Op de tribunes van Wimbledon wappert de vlag van Botswana tijdens iedere wedstrijd. En ook coach Simon Bassey ziet de humor ervan in. Na de gewonnen wedstrijd tegen Aldershot twitterde hij: "Geweldige overwinning! En dat zonder onze sterspeler Bobby Shillinde."
Alleen in Botswana weten ze niet zo goed wat ze aanmoeten met de situatie. Ze hebben het volk wijsgemaakt dat er 'paspoort problemen' zijn. Daarom doet Bobby niet mee. Wij weten wel beter.
Hopelijk keert de man (of vrouw) die schuil gaat achter Shillinde nog eens terug. Desnoods onder een andere naam. Als keeper van Liechtenstein, Andorra of de Cookeilanden.
In plaats van mij.
donderdag 21 maart 2013
zondag 17 maart 2013
Peace for our time in Tennis
Hoewel het hele wielerpeloton dus al vanaf 1832 stijf staat van de dope, voetballers sinds de invoering van het betaalde voetbal aan de pep zitten en er bij het American Football niet eens meer gecontroleerd wordt op 'performance-enhancing drugs' omdat ze de uitslag toch wel kennen, is het een geruststellende gedachte dat toptennissers hun vijfsetters in de zinderende hitte op een flesje groene Extran en een banaan spelen. Laten we wel wezen, wat weet zo'n dopingarts als Fuentes nou van tennis? Hij kan wel zeggen dat hij behalve fietsers, hardlopers, boxers en voetballers ook tennissers onder behandeling had, maar dat is natuurlijk grote flauwe kul. Tuurlijk, dat van die fietsers, hardlopers, boxers en voetballer klopt wel. Maar als alle grote tennisspelers zeggen dat er in de edele racketsport niet gebruikt wordt, dan is dat zo. Dat is zo klaar als een klont.
Als je in het tennis al geldt als ideale schoonzoon, dan ben je in de normale wereld helemaal Moeder Teresa en Majoor Bosshardt in één persoon. Dus Pete Sampras kun je rustig op zijn trouwe, betraande hondenogen vertrouwen als hij zegt dat er, afgezien van een 'gevalletje hier-en-daar', niks wordt gebruikt in het tenniscircuit.
Met een 'gevalletje hier-en-daar' doelt Boring Pete vermoedelijk op de bekende positieve plasjes die Mats Wilander, Petr Korda, André Agassi, Greg Rusedski, Richard Gasquet, Martina Hingis, Stefan Koubek, Melle van Gemerden, Serena Williams ooit inleverden. En nog zo'n tachtig anderen met hen. Het 'gevalletje hier-en-daar' betreft dus ongeveer een half wielerpeloton, ondanks de tamelijk gebrekkige controles in het circuit. Maar voor de rest zie je dat niet in het tennis, doping. Het is, om het even zo te stellen, 'peace for our time' bij de ATP en WTA.
Daar kun helemaal je van uitgaan als zo'n geestige, fijne, grappige (want goh, wat is hij ont-zet-tend grappig), gevatte sportman als Novak Djokovic er zijn hand voor in het vuur steekt. Natuurlijk, de meeste volwassen mensen die zich zomaar verkleden als dokter hebben óf 18 liter bier naar binnen gegoten óf aan minstens 4 LSD-postzegels gelikt, maar die lekkere gekkie van een 'Djoker' doet dat toevallig zonder verdovende middelen. Maar niet alleen de nummer 1 van de tenniswereld denkt dat de dopinghandelaren Wimbledon, Rolland Garros of Flushin Meadows overslaan, ook Richard Krajicek en Tom Okker weten zeker dat tennis schoon is. Tegen NUsport zegt de directeur van het ABN Amro Toernooi: ""Ik ben ervan overtuigd dat tennis een heel schone sport is."
In andere sporten ligt dat natuurlijk heel anders allemaal. Over het wielrennen hoeven we het niet te hebben. Daar gebruikt de gemiddelde fietser zoveel drugs, dat je nog van geluk mag spreken dat de coureurs niet halverwege de koers hun fiets verkopen om van dat geld wat dope te scoren. Ook in het voetbal wordt in ruime mate doping gebruikt. Onlangs werd bekend dat één van de beste voetballers ooit, Zinedine Zidane, ook bloeddoping zou hebben ondergaan.
In het worstelen en de grote Amerikaanse sportcompetities (met name het American Football) worden al niet eens meer controles uitgevoerd; de uitslag is toch wel bekend. Sinds 2011 zou er vaker worden getest, zo spraken de teams en bonden af, maar het gebeurde uiteindelijk niet. En dat is maar goed ook, voor de naam van deze grote sport. Honkbal is één van de sporten waarin wereldwijd, het meeste geld in omgaat. Vanzelfsprekend kent die sport ook een indrukwekkende lijst aan dopingzondaars. Zelfs in de Formule 1 en het schaken wordt doping gebruikt. Kortom, doping is overal. Alle sporten krijgen ermee te maken. Behalve dan tennis, daar hebben ze alles op orde. Nou ja, afgezien van een gevalletje-hier-en-daar dan.
Als je in het tennis al geldt als ideale schoonzoon, dan ben je in de normale wereld helemaal Moeder Teresa en Majoor Bosshardt in één persoon. Dus Pete Sampras kun je rustig op zijn trouwe, betraande hondenogen vertrouwen als hij zegt dat er, afgezien van een 'gevalletje hier-en-daar', niks wordt gebruikt in het tenniscircuit.
Met een 'gevalletje hier-en-daar' doelt Boring Pete vermoedelijk op de bekende positieve plasjes die Mats Wilander, Petr Korda, André Agassi, Greg Rusedski, Richard Gasquet, Martina Hingis, Stefan Koubek, Melle van Gemerden, Serena Williams ooit inleverden. En nog zo'n tachtig anderen met hen. Het 'gevalletje hier-en-daar' betreft dus ongeveer een half wielerpeloton, ondanks de tamelijk gebrekkige controles in het circuit. Maar voor de rest zie je dat niet in het tennis, doping. Het is, om het even zo te stellen, 'peace for our time' bij de ATP en WTA.
Daar kun helemaal je van uitgaan als zo'n geestige, fijne, grappige (want goh, wat is hij ont-zet-tend grappig), gevatte sportman als Novak Djokovic er zijn hand voor in het vuur steekt. Natuurlijk, de meeste volwassen mensen die zich zomaar verkleden als dokter hebben óf 18 liter bier naar binnen gegoten óf aan minstens 4 LSD-postzegels gelikt, maar die lekkere gekkie van een 'Djoker' doet dat toevallig zonder verdovende middelen. Maar niet alleen de nummer 1 van de tenniswereld denkt dat de dopinghandelaren Wimbledon, Rolland Garros of Flushin Meadows overslaan, ook Richard Krajicek en Tom Okker weten zeker dat tennis schoon is. Tegen NUsport zegt de directeur van het ABN Amro Toernooi: ""Ik ben ervan overtuigd dat tennis een heel schone sport is."
In andere sporten ligt dat natuurlijk heel anders allemaal. Over het wielrennen hoeven we het niet te hebben. Daar gebruikt de gemiddelde fietser zoveel drugs, dat je nog van geluk mag spreken dat de coureurs niet halverwege de koers hun fiets verkopen om van dat geld wat dope te scoren. Ook in het voetbal wordt in ruime mate doping gebruikt. Onlangs werd bekend dat één van de beste voetballers ooit, Zinedine Zidane, ook bloeddoping zou hebben ondergaan.
In het worstelen en de grote Amerikaanse sportcompetities (met name het American Football) worden al niet eens meer controles uitgevoerd; de uitslag is toch wel bekend. Sinds 2011 zou er vaker worden getest, zo spraken de teams en bonden af, maar het gebeurde uiteindelijk niet. En dat is maar goed ook, voor de naam van deze grote sport. Honkbal is één van de sporten waarin wereldwijd, het meeste geld in omgaat. Vanzelfsprekend kent die sport ook een indrukwekkende lijst aan dopingzondaars. Zelfs in de Formule 1 en het schaken wordt doping gebruikt. Kortom, doping is overal. Alle sporten krijgen ermee te maken. Behalve dan tennis, daar hebben ze alles op orde. Nou ja, afgezien van een gevalletje-hier-en-daar dan.
Abonneren op:
Posts (Atom)