Simon's 11 van 2011

Omdat ik gek ben op lijstjes zijn hier mijn 11 favoriete albums van 2011. Het was lastig kiezen dit jaar en ik had te kampen met een zwaar luxe probleem. God, wat kwam er veel goeds uit. Daarom in de lijst net geen Radiohead, Flogging Molly, Chef'Special of De Staat maar wel:

11. Steen - De Vader

Rapper Steen doet ook op zijn tweede solo-album een wedstrijdje lelijke woorden schreeuwen. Of hij die wedstrijd wint? Nu ja, laten we zeggen dat hij de kunst in elk geval goed beheerst. Maar dit album staat toch vooral in de lijst omdat ik zelf te horen ben op de track 'Hele dag'. Samen met mijn vader nog wel. Mijn broer, die de beats voor Steen fabriceert, gebruikte een opname van mij op 2-jarige leeftijd.
Spotify-link: Steen – De Vader

10. Dropkick Murphy's - Going out in style

Bij het lezen van de albumtitel was ik bang dat de Murphy's de pijp aan maarten zouden geven. Gelukkig doen ze dat niet. Nee, onze favoriete net-niet Ieren knallen op hun welbekende wijze door. Niets nieuws onder de zon dus, al zijn er wat meer rustmomenten. De band klinkt volwassen. Hoogtepunten? Het poepruige Deeds not Words en Peg 'O my Heart, het duet met Bruce Springsteen.
Spotify-link: Dropkick Murphys – Going Out In Style


9. Jane's Addiction - The Great Escape Artist

Typisch zo'n bandnaam die ik heel vaak voorbij heb zien komen, maar waarvan ik totaal niet wist wat ze deden. Gelukkig is daar nu verandering in gekomen. The Great Escape Artist is een geweldig album, vol hardrocktracks, die allemaal melodieus zijn. De typische stem van zanger Perry Farrell geeft het geheel een zeer eigenzinnig geluid.
Spotify-link: Jane's Addiction – The Great Escape Artist

8. The Horrible Crowes - Elsie

Het zijproject van Brian Fallon van The Gaslight Anthem is beslist geen tussendoortje. 'The Crowes' zijn in essentie niet zoveel anders dan The Gaslight Anthem. Goed, het is iets ingetogener. Maar het is dezelfde intense rock met die fenomenale zanger, die ieder nummer in goud kan veranderen. Toptrack? Behold the Hurricane, zonder meer.
Spotify-link: The Horrible Crowes – Elsie

7.  Ryan Adams - Ashes & Fire

Jaja, ook ik word ouder. Niet alles hoeft meer te rammen en beuken. Ryan Adams heb ik altijd gemeden als de builenpest. Mooi, natuurlijk, dat is het. Maar vaak ook zo ssssssssaaaaaaiiiii. Maar nu heeft hij mij toch echt overtuigd. Wat geweldig mooi zijn de nummers op Ashes&Fire. Hij bezingt het leed, de ellende, de schoonheid en de troost. Een geweldige zanger die je vanaf de eerste noot gelooft.
Spotify-link: Ryan Adams – Ashes & Fire

6. Face Tomorrow - Face Tomorrow

De beste rockband van Nederland? Ik denk 't. Ze kwamen dit jaar hard met hun vierde album: Face Tomorrow. Waar songs op de vorige twee albums nog weleens wilden verzanden in gebrei, zijn de tracks hier puntiger. De opbouw van 'Move on' is ongekend goed.
Spotify-link: Face Tomorrow – Face Tomorrow

5.  Spinvis - tot ziens, Justine Keller

Spinvis stelt nooit teleur. Het genie van de Nederlandse popmuziek kwam dit jaar met weer een hele lekkere plaat op de proppen. Single Oostende is natuurlijk prachtig, maar favoriet is toch wel 'Heel goed nieuws'. Waar het over gaat? Dat mag je bij Spinvis altijd zelf invullen. Dat maakt de man, en zijn muziek, zo uniek.
Spotify-link: Spinvis – tot ziens, Justine Keller


4. dEUS - Keep you Close

Mijn favoriete Belgen (gedeelde titel, samen met Herman Brusselmans) beleven een glorieuze comeback met Keep you Close. Commerciëler? Ze zeggen 't. De songs slaan meteen aan maar zijn zeker geen simpele top 40 krakers. Je gunt zanger Tom Barman sowieso al alles, maar na dit album helemaal. Ook live een briljant stelletje artiesten, zo bleek op Crossing Border (waar ik bij was... hoera!).
Spotify-link: dEUS – Keep You Close

3. The Black Keys - El Camino

The Black Keys klinken vuig, maar zijn natuurlijk behoorlijk hitgevoelig. Is dat erg? Welnee. El Camino is een publieksvriendelijker album dan het alom geprezen 'Brothers'. Daarom spreekt het mij erg aan. Vanaf opener Lonely Boy gaat het gas erop en pas na de laatste track op het album wordt het pedaal losgelaten. En zo hoort het ook!
Spotify-link (alleen naar single Lonely Boy): The Black Keys – Lonely Boy


2. The Roots - Undun

Zelden ben ik zo blij geweest bij het horen van een album, als bij Undun van The Roots. Ik was namelijk even bang dat mijn favoriete rappers het een beetje kwijt waren. Niet dat hun vorige albums beroerd waren, maar het dreigde wel te verzanden in hetzelfde liedje. Op Undun hebben ze hun magische touch weer terug. Ze zijn ongrijpbaar, ze zijn muzikaal, ze zijn fe-no-me-naal. Het einde, met een aantal instrumentale tracks, bewijst dat The Roots nog altijd tot de hiphop-top behoren.
Spotify-link: The Roots – Undun

1. Beastie Boys - Hot Sauce Committee part two
























Hot Sauce Committee part one kwam nooit uit (hij schijnt wel te bestaan) maar we weten nu al wel dat deel twee geen slecht aftreksel is, zoals bij films vaak het geval is. Beastie Boy MCA kreeg kanker, genas en laat op deze plaat zien dat niemand de hiphop-legendes moeten afschrijven. Mike D, Ad Rock en MCA wisselen elkaar perfect af, zoals we van ze gewend zijn. De beats zijn bijna stuk voor stuk knallers. De samenwerkingen met Santigold (Don't play no game that I can win) en NAS (Too many rappers) pakken goed uit. Het album heeft wat weg van Ill Communication, maar dan wel Ill Communication 2.0.
Spotify-link: Beastie Boys – Hot Sauce Committee Part Two

PS. Ik heb een playlist gemaakt met daarin nummers van mijn favoriete albums van 2011. Hier te beluisteren: TopAlbums van 2011

Boaz brengt een Sinterklaas-medley

Vega, een goede vleesvervanger

Zelden zal een nieuw tijdschrift zoveel gratis publiciteit hebben gehad als Vega. De makers mochten voor het verschijnen van het blad, begin oktober, aanschuiven in alle programma's die ervoor zijn gemaakt om mensen met een nieuw boekje/film/krant/chipsmerk/muziekstuk te ontvangen. Zodoende zagen we Leon Verdonschot zitten bij Pauw & Witteman en werd er ook in De Wereld Draait Door de nodige aandacht gegeven aan het blaadje. Als zo-min-mogelijk-vleeseter (het woord flexitariër vind ik nog viezer dan een groenteburger) was ik uiteraard wel benieuwd naar deze glossy. Het was opmerkelijk dat er vooraf werd gezegd dat Vega wou bewijzen dat mensen die geen vlees eten, geen geitenwollensokkendragers zijn. Alsof dat beeld nog steeds bestaat. Het is zoiets als de Hard Gras-redactie die vooraf duidelijk stelt dat ze het stigma wil doorbreken dat voetbalfans analfabeten zijn.

Toch had ik er wel zin in, dat blaadje. Deze week viel hij ook bij mij eindelijk op de mat. Ik kan er kort over zijn: het is een kutblad. Het zou me verbazen als er meer dan 10 nummers van uitkomen. In de winkel moet het dikke tijdschrift (148 bladzijdes) 7,95 kosten. Een bezopen hoge prijs natuurlijk. Op het oog krijg je daar wel wat voor. Er staan een paar geweldige schrijvers in die hun verhaal doen. Leon Verdonschot is een fantastische auteur en dat geldt ook Henk van Straten en Nico Dijkshoorn. Het geld is op het eerste oog dus goed besteed.

Toch heb ik lange tijd niet zoveel trek gehad in een broodje warm vlees als tijdens het lezen van het blad. Zelden heb ik een magazine gezien waar zo'n belerend vingertje vanuit ging. Hullie, de vleeseters, zijn zwakkelingen, wij, de niet-vleeseters, zijn sterk en verheven boven de rest. Dat idee. Erg origineel zijn de insteken van Vega ook al niet. Er komen mensen aan het woord die vegetarisch zijn. Antoinette Hertsenberg, hoogpriester in de Nederlandse anti-diereneterskerk, interviewt Ronald Giphart. Die eet ook geen vlees. Verder komt, uiteraard, Moby nog even voorbij zeilen. Een blad over vegetarische bekende mensen, kan niet zonder deze veganist die een jaar of tien terug bekend muzikant was. Henk van Straten is één van de beste schrijvers van Nederland, maar hoewel goed geschreven is zijn verhaal over de verleidingen van vlees niet interessant.

Natuurlijk wordt her-en-der wel de juiste snaar geraakt. Leuk idee bijvoorbeeld om van hun geloof gevallen vegetariërs aan het woord te laten over het hoe en waarom. Ook fijn is het stuk van Nico Dijkshoorn en het interview met wielrenner Maarten Tjallingii. Topkoks die een vegetarisch recept geven is geen enorme creatieve vinding, maar wel leuk. 

Wat dan weer erg tegenvalt is dat Vega zich inhoudelijk toch wel erg op vrouwen richt, iets dat vooraf nergens is gecommuniceerd. Een mannelijk vegetariër die zich voor 8 euro dit blad heeft laten aansmeren mag zich helemaal bekocht voelen. Wel leuk voor de man: op de cover is Renske de Greef te zien. Een nog behoorlijk onbekende schrijfster, die in haar leven (27 is ze) een tijdje geen vlees heeft gegeten. De redactie vond een 16 (!!!!) pagina's tellend interview met dit lekkere wijf in de schrijversland wel op z'n plaats. Ik denk dat zelfs de moeder van Renske dat wat overdreven vond.

Nee, ik had er veel van verwacht, maar vooralsnog denk ik dat Vega beter dienst doet als vleesvervanger dan als leesvoer. Helaas.