Rennen in de Ardennen (deel 2)

Iedereen wandelt al bij de eerste puist

Daar sta ik dan. Midden op de eerste de beste heuvel. Geparkeerd, zoals dat dan heet. Ik buk wat verslagen naar voren, doe mijn handen op mijn knieën en probeer in een zo stevig mogelijk tempo naar boven de lopen. Ik haal veel andere lopers in. Dat deze heuvel zo plotseling zou opdoemen, wist ik. De jetser verschijnt als als een puist op het gezicht van een puber. Uit het niks is ie er opeens. Zes jaar geleden, toen ik hier voor de eerste keer liep, was dat een volstrekte verrassing voor mij. Nu was ik voorbereid. Toch valt het tegen, want godallejezus, wat is dat ding stijl.

In principe was alles vooraf goed gegaan. Mijn vorm was prima en ik had in de week voorafgaand aan 'Les Boucles Ardennaises' genoeg geslapen. De hele week, tot de avond ervoor. Samen met mijn maat Erik, die ook mee zou lopen, sliep ik in een hotel dat van buiten nog het meest weg had van het Spookslot in de Efteling. Toen een man van minstens 259 jaar ons de sleutel van de kamer overhandigde, konden we het ergste al vermoeden.
Die nacht bleek dat we zeker niet bang hoefde te zijn voor Casper het spookje, of één van zijn familieleden. Des te meer voor Henk Wijngaard en z'n collega's. Onze kamer lag aan een tamelijk drukke weg en aangezien het overdag 30 graden geweest was, hadden we de deuren naar het balkon open gelaten. Gevolg: ik werd 's nachts tot 3 maal toe zwetend wakker omdat ik dacht dat er een Scania door mijn kamer reed.

En nu stond ik daar dus, bovenaan die heuvel. Wetende dat ik mijn ritme gewoon weer moest oppikken. En denkende dat het nu wel even vlak zou worden. Dat eerste klopte, dat tweede niet. En daar ging het mis. Mijn moraal werd geknakt doordat er weer een helling volgde. Ik was nog geen 5 kilometer onderweg en nu al was de pijp bijna leeg. Gelukkig volgde een lange afdaling. Op weg naar de volgende klim.

"Wat is er met me aan de hand?," denk ik na zo'n 8 kilometer. Ik ben nauwelijks vooruit te branden. Alsof alle training voor niks is geweest. Mijn goede conditie als sneeuw voor de zon verdwenen. Speelt een gebrek aan suiker deze diabeet parten? Altijd weer die twijfel over mijn glucosegehalte als het even niet goed gaat. Moet ik mijn gel nemen en daarmee het risico lopen dat mijn suikerspiegel tot boven de boomgrens reikt?

Ik probeer mezelf in de ogen te kijken: "Kijk om je heen, het is hier prachtig. Geniet van het uitzicht en probeer ritme te zoeken." Langzaam pak ik de draad op. Na 11 kilometer lijkt het hoogste punt bereikt en probeer ik logisch na te denken. De laatste 10 kilometer worden alleen maar beter.

Mijn tempo stijgt gelijk mijn moraal. En dan komt, na ongeveer 13 kilometer dat prachtige punt. Een boerenschuur waar je doorheen moet lopen. Snel pak ik mijn telefoon en zet de camera aan....

Het parcours gaat door deze boerderij. 

Vanaf dat moment kan het niet meer stuk. Ik versnel éénmaal en nog eens. Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik kilometers afleg met een tempo van ongeveer 4m20sec per kilometer. Drie stukken bos, veel dalingen een enkel heuveltje en een verzorgingspost later arriveer ik weer in La Roche. Via het park voor het beroemde kasteel hol ik naar de finish waar ik aankom in een tijd van 1:44:35. Er zijn er slechts 38 voor me, van de 269 deelnemers aan de halve marathon.


Aan het bier kan ik niet, zoals veel van mijn collega's wel doen. Ik moet nog in de auto naar huis. Met een goed gevoel, een mooie ervaring en veel schokkerige foto's op zak.

Voor de start, als alles nog zo leuk lijkt.

De stemming komt er altijd in met een draaiorgel.

Afzie-selfie

Rennen in de Ardennen

In 2009 deed ik mee aan de Marathon Nature in het Belgische plaatsje La Roche en Ardenne. In dit ruige, toeristische maar prachtige gebied liep ik 21,1 kilometer. Ik was voor mijn doen afgetraind en uitgerust, waardoor ik een tijd liet noteren van 1:40:11. Omdat het er in België soms nog wat knullig aan toe gaat (wat ook een hoop charme heeft) moest ik bij de finish even wachten, voordat de vrouw achter het campingtafeltje mijn officiële tijd in het boek kon noteren. Daarom staat er in de annalen van deze wedstrijd bijgeschreven dat ik 1:41:16 liep. Ook goed, zou ik zeggen.

Mijn startnummer uit 2009

De loop gaat over bergen, heuvels, door dalen, langs modderpaden, bospaden, verharde wegen en zelfs door boerderijen. Het is een 21,1 kilometer durende verrassingsloop, die het uiterste vergt van de niet al te grote avonturier. Wie het echte grove werk zoekt, gaat richting Frankrijk of Zwitserland, voor een hardloopwedstrijd. Les Boucles Ardenaisse, zoals de loop anno 2015 heet, is pittig voor een getrainde loper maar zal uiteindelijk weinigen tot opgave dwingen.

Gister surfte ik even naar de website voor de praktische informatie rond deze editie. Ik doe namelijk weer meer. Tot mijn verrassing zag ik een foto van mezelf in actie op de homepage verschijnen. Het is een kiekje genomen niet heel lang na de start. Vanuit het dorp ga je direct de heuvels in waar het echte werk begint. Dit is vlak na de afdaling van de eerste bult. Een kilometer later volgt de eerste (en eigenlijk enige) echte berg. Een stijgingspercentage van zeker 15%. Ik zal nooit vergeten dat ik, vlak voor de klim dacht: daar loop ik wel even tegenop. Ik zag allemaal mensen halverwege de puist wandelen en had het arrogante idee dat ik op z'n janboerenfluitjes naar boven zou sprinten. Na een klein stukje keek ik op mijn horloge. Mijn hartslag was 189... ik blies mezelf op, want we waren pas 3 kilometer onderweg. Ook ik moest me gewonnen geven en de kuitenbijter wandelend bedwingen. Gelukkig kwam het later allemaal goed en wist ik mijn ritme weer te vinden.

De foto op de website. Ik loop in het witte shirt.

Zaterdag 6 juni 2015 start de loop om 10 uur. De omstandigheden lijken zwaar. Het kwik kan zomaar oplopen tot 26 graden. Aangezien er onweer op komst schijnt te zijn, zal de lucht drukkend aanvoelen. Ik heb 3 doelen: genieten, een goede tijd lopen (liefst iets sneller dan de vorige) en wat foto's maken. Voor mijn gevoel ben ik iets minder afgetraind dan 6 jaar terug, maar toch denk ik dat een verbetering van die tijd erin zit. Ik heb meer loopervaring, dus weet ik beter hoe ik een race moet indelen. Dit jaar heb ik 2 keer onder de 1:31 gelopen. In 2009 liep ik dat soort tijden niet.
Als ik eraan toekom om wat foto's te maken, plaats ik ze op dit blog. Met een verhaaltje erbij. Zo ben ik dan ook.