Eindelijk Jim's steen gezien

Sommige dingen moet ik in mijn leven gedaan hebben. Met de fiets een Franse berg beklimmen, bijvoorbeeld. Naar Boca Junior - River Plate gaan is ook zo'n wens. Ik heb er nog een paar, maar die zijn wellicht minder haalbaar dan de vorig genoemde en daarom onhandig om hier op te schrijven. Het bezoeken van het graf van Jim Morrison hoorde wel bij dat wensenlijstje. Hoorde, want inmiddels is het gebeurd; ik heb de steen van Jim gezien.
Vrijdag 5 augustus ging ik met mijn collega's van Zpress twee dagen naar Parijs. Dat was een verrassing. Vooraf wisten we niet wat we gingen doen. We moesten in Rotterdam verzamelen en daar zouden we het dan horen. Met frisse tegenzin arriveerde ik 's ochtends voor 8 uur. Mijn portemonnee was ik inmiddels op het station van Gouda al verloren, dus dat scheelde weer opletten op de reisbestemming.
Ik ben er eerlijk in; twee dagen (één nacht) met collega's opgescheept zitten, ik keek er niet echt naar uit. Mijn lichte chagrijn verdween snel toen ik begreep dat we naar Parijs zouden gaan. 'Jullie hebben daar hard voor gewerkt,' zei mijn baas. Dat klopte. Een uur later zaten we in de trein naar Frankrijk. Tijdens de reis werd ik gebeld door Eddy uit Gouda. Hij had mijn portemonnee gevonden en alles zat er nog in. Daar was ik erg blij om en ineens had ik zin in Parijs.
's Middags kwamen we aan en niet veel later werden we in lelijke eendjes door de lichtstad gereden. Drie bijna-dood-ervaringen en een fijne rit later stapte ik uit. Van de plaatsen die de gids tijdens het rijden beschreef begreep ik weinig. 'My accent is terrible,' zei ze telkens. Dat klopte, er was geen chocola van te maken. Het voelde alsof ik meedeed in 'Allo Allo'.
's Avonds aten we in de behoorlijk hippe Buddhabar. Het was Japans in een Europees jasje, maar toch was het lekker. Daarna gingen we loungen maar erg goed ging dat niet. Telkens wandelde er dames van de bediening langs zodat rustig bijpraten in het looppad lastig was. Wel was er bier, zodat je toch nog wat te doen had. Een flesje kostte 12 euro per stuk, dus dorst was duur. Gelukkig betaalde mijn baas een groot deel van die dorstlessers.

De volgende ochtend waren we vrij om te doen wat we wilden. Aangezien veel van mijn collega's het vrouwelijke geslacht hebben, gingen ze bijna allemaal shoppen. Dat is ook een hobby. Zelf wou ik naar Cimetière du Père-Lachaise, de beroemde begraafplaats van onder andere Jim Morrison. Mijn collega's Brenda en Joeri gingen mee. Dat was erg gezellig.

Op de gigantische begraafplaats was het een drukte van belang. Niet alleen met lijken en stenen, maar ook met bezoekers. Het graf van Jim vonden we redelijk snel. Er stond wel een rij om op de foto te kunnen met de steen van Jim. Gelukkig was er, vlak bij zijn graf, een boom. Daarop schreven mensen dingen. R.I.P. Jim, stond er. Een overbodige mededeling. Na een paar minuten wachten stonden we bij het graf. Veel bijzonders was het niet, maar toch was het indrukwekkend. Er stond een speelgoed krokodil op zijn steen en ervoor lag een schrift. KATA TON DAIMONA EAYTOY, las ik op zijn grafsteen. Op Wikipedia las ik later de betekenis. Er stond: "In het Oudgrieks is de strekking iets in de trant van: Trouw aan zijn ziel. In het Nieuwgrieks is de vertaling Hij schiep zijn eigen demonen." Beide vertalingen konden op Jim's leven slaan. Dat was verre van rustig, wist ik sinds het zien van de film The Doors van Oliver Stone.
Naast het graf stond een man quasi-nonchalant tegen een hek te leunen. Hij dronk een halve liter Kronenbourg bier en luisterde knoerthard naar The Doors. Door zijn oordopjes klonk duidelijk 'Touch me'. Als mensen op de foto wilden, nam de man met het bier de foto. Aan zijn accent te horen was het een Amerikaan.
Ik ging ook op de foto, want dat moest. Vond ik. "Smile," zei de Amerikaan. Ik deed het niet, vond ik toch ongepast ook al was Jim al 40 jaar dood.

Later vonden we ook nog het graf van Edith Piaf. Die was minder populair dan Jim. Er stond geen rij voor haar steen. Ik ging ook niet op de foto.