Recensie: 'Planes' (ja, die kinderfilm)

Eén van mijn (goede) voornemens voor 2014 is om met mijn oudste zoontje Boaz (nu 3, in januari 4) een aantal keer naar de bioscoop te gaan. Op 1 januari voegde ik meteen maar de daad bij het woord. Vlak na het middaguur zaten Boaz en ik in de auto richting Pathé De Kuip. 'Planes' was de film waar we naartoe zouden gaan. Bij ons in de huiskamer liggen al heel wat vliegtuigjes met lachende gezichten, die in deze Disney-productie de hoofdrol spelen. Bovendien heeft hij ondergoed, een shirt, een tijdschrift en een tasje van 'Planes'. Net als bij 'Cars' (de oudere broer van 'Planes') is de merchandising namelijk belangrijker dan de film zelf. De creativiteit van de 'Cars'-scriptschrijvers is in elk geval beduidend minder groot dan die van hun collega's van de commerciële afdeling.

Boaz zelf had er natuurlijk veel zin in. Hoofdrolspeler 'Dusty' en zijn grote vriend 'El Chupacabra' behoren inmiddels naast Cars-vedettes Bliksem McQueen en Takel, tot zijn absolute helden. Nu ging hij die vliegtuigen in actie zien. Een moment dat misschien wel vergelijkbaar is met de dag dat ik Lionel Messi voor het eerst in levende lijve zag spelen.
Al gauw bleek echter dat de film zich niet bepaald richt op jongens van 3, maar eerder op gastjes die 2 keer zo oud zijn als Boaz. Daarom laat ik het oordeel over deze film aan hem zelf over.

Na 2 minuten: "Gave film hè, pappa?"
Na 20 minuten: "Ik vind deze film niet leuk."
Na 30 en 45 minuten: "Ik wil naar huis."
Na 1 uur: "Kom, we gaan." (Stapt van zijn stoel en begint zijn jas aan te trekken.)
Na 1 uur en 15 minuten: "Pappa, gaan we nou eindelijk weg?"
Na 1 uur en 25 minuten (film afgelopen): "Echt gaaf! Ik wil hier nog een keer naartoe!"

Het was een heerlijke Nieuwjaarsdag met een dito filmervaring.