Wedden

Mijn vriendin is een groot schaatsfan. Zodra er, half juni, een paar mensen in een te strak pak rondjes gaan rijden, is ze geïnteresseerd. Zelf mag ik er ook graag naar kijken, maar ik beperk me tot de belangrijke wedstrijden. Dus EK's, WK's en een enkele World Cup. En natuurlijk: de Olympische Spelen.
Bij zo'n Olympisch toernooi zetten mijn geliefde en ik het zelfs op een wedden. Niet om geld, een etentje, een fles parfum maar gewoon, om een zoentje en de eer. Die eer moet je trouwens niet onderschatten. Het betekent dat je gedurende vier jaar aanspraak kunt maken op de titel schaatskenner van het huis.
Dat wedden gaat zo: voor iedere schaatswedstrijd vullen we in wie we denken dat 1,2 en 3 worden. Door het goed te voorspellen, krijgen we punten. Voor een schaatser op de juiste plek krijgen we 3 punten. Als we er één wél in de top 3 hebben, maar op een andere plek, dan krijgen we 1 punt.
Vier jaar geleden in Turijn, deden we dit ook al. Toen won mijn vriendin het eindklassement. Ik kreeg toch nog een beetje respect, door op een afstand het gehele podium correct te voorspellen. Welke afstand dat precies was, weet ik niet meer.
De Spelen van 2010 begonnen zaterdagavond met de 5 kilometer heren. Mijn prognose luidde: 1. Kramer, 2. Fabris, 3. Hedrick. Mijn vriendin had minder vertrouwen in Fabris maar juist in Bob de Jong. Daar zaten we allebei dus lelijk naast. De tussenstand na 1 afstand luidt:

Susanne 3 punten
Simon 3 punten

Vanavond de 3000 meter. Mijn tactiek om minder chauvinistisch te zijn moet toch een keer vruchten afwerpen, daarom zet ik in op 1. Sablikova, 2. Beckert en 3. Groves. De inzet van vrouwlief is nog even onbekend. Maar ik hou mijn hart vast. Ze heeft er meer kijk op. Dat heeft ze 4 jaar geleden al bewezen.