Open brief aan Joey Barton

Omdat ik niet het telefoonnummer heb van iedereen die ik iets wil vertellen schrijf ik vanaf 2012 zo nu en dan een open brief. De eerste is voor Joey Barton. Voetballer, poet/filosoof van de koude grond, straatvechter, twitter-machine, voormalig crimineel en tegenwoordig liefdevolle vader.


Beste Joey,

Op Twitter zag ik dat je een leuk zoontje hebt. Althans, op de foto leek het me een leuk mannetje. Goeie naam ook, Cassius. Tsja, je bent boksfan of je bent het niet. Nu weet ik niet of jij die liefhebberij ook op het voetbalveld in de praktijk moest brengen, maar dat terzijde. Jij hebt er nog weleens één een hoek verkocht, tijdens een wedstrijd. Sinds je twittert, vader bent en gelukkig oogt is er van al die agressie binnen de lijnen nog weinig te merken. Het is een goede uitlaatklep voor je, dat twitter. Wie dacht dat je alleen maar een bad boy was die als een imbeciel tekeer kon gaan, ziet nu dat je een slimme, streetwise kerel bent. Soms lijk je een wereldverbeteraar! Je schrijft over hoe mooi het is om vader te zijn, wijst je volgers (meer dan een miljoen! Niet gek, voor een QPR-speler) op een documentaire over homoseksualiteit in het voetbal en soms stuur je wat wijze woorden van Nietzche door. Je leest George Orwell en quote The Smiths. Goddomme, The Smiths en Orwell! Ik schrijf voor een voetbalblad en ben al blij als Nederlandse spelers Nijntje In De Dierentuin en DJ Tiësto kennen. De lievelingsmuziek van profs in de Eredivisie is 'ik vind alles wel leuk als het maar in de iTunes top10 staat en een beat heeft'.
Waar ze in Nederland over twitteren? Hoeveel ze van hun fans houden, dat ze naar de kapper gaan en dat ze 's ochtends graag koffie drinken en 's avonds thee. Niks dus, nada. Luchtverplaatsing per bit.
Nee, dan jij. Je geeft een mening, zegt vaak iets dat hout snijdt. Je gaat vreselijk tekeer tegen die kutkrantjes die je (bewust) verkeerd citeren en neemt het op voor je medespelers.
Je voetbalt goed bij QPR. Niet meteen de club van de glitter en de glamour, maar dat maakt het misschien ook wel zo fijn. Het enfant terrible en het ooit zo grote talent van het Engelse voetbal, speelt op Loftus Road. Vecht tegen degradatie bij een gedoodverfde degradant in de Premier League. Alsof Mounir El Hamdoui besluit een contract te tekenen bij zijn eerste liefde Excelsior. Maar hij doet dat niet, hoor. Jij wel, en dat siert je. En al die rare overtredingen, het stampen op iemands gezicht, het stompen in de maag van een ander? Ik zie het je niet meer doen. Gelukkig! Komt dat nou gewoon omdat je zo nu en dan stoom kan afblazen in 140 karakters, op Twitter? Of nu ja, 140 karakters... dat is natuurlijk ook niet helemaal waar. Je hebt vaak wel een aantal tweets nodig om je punt te maken, natuurlijk. Schrijf eens een boek, zou ik willen zeggen. Tientallen andere voetbalsterren gingen je voor.

Nu heb jij natuurlijk ook nooit zoveel opgehad met al die Engelse voetbalsterren. Met hun WAG's, hun dure auto's, hun warme contacten met roddelkrantjes, hun bizarre salarissen en hun suffe biografietjes. Wat ging je tekeer nadat Engeland op het WK 2006 kansloos naar huis was gevoetbald en een stel van die zelfingenomen gasten meenden dat het commercieel gezien een goed moment was om een boek in de winkel te leggen. "I can’t get my head round that,” zei je. “England did nothing in that World Cup, so why were they bringing books out? ‘We got beaten in the quarter-finals. 'I played like shit. Here’s my book. Who wants to read that?' I don’t! If I’m buying a book I’ll buy a book about someone who’s won something. Not a book someone’s written for the sake of it because their agent’s telling them they can cash in on the English public on the back of the World Cup. I know football is a well-oiled PR machine these days, but that’s just bull.” Frank Lampard was op z'n teentjes getrapt, die ijdeltuit.
Sommige mensen vinden je hypocriet. Eerst schopte je iedereen verrot, nu hang je bij vlagen de moraalridder uit. Maar ja, wijsheid komt met de jaren, toch?. En je beseft je misschien dat al die agressie niets oplost en je alleen maar vijanden maakt. Hoe zong je held Morrissey het ooit? "I am a human and I need to be loved, just like everybody else does." Maar het valt niet altijd goed, die omslag. Nu heb je weer zoiets aan je fiets hangen. John Terry heeft je ploegmaat racistisch bejegend. Jij hebt daar op Twitter iets over gezegd en dat mag niet volgens de FA. Ze willen het je verbieden, het geven van je mening. Laat dat niet gebeuren, Joey. Blijf hoe dan ook je leukste kant tonen! Buiten maar zeker ook binnen de lijnen. Je zoon zal trots op je zijn. En ik ook.

Alle goeds,

Simon